και στη θέση της μ' άφησαν πέτρινα περιστέρια
έκοψαν απ' το κήπο μου όλα τα λουλούδια
και για μουσική μου έβαλαν πένθιμα τραγούδια
Στα δύσβατα μονοπάτια του πουθενά
η σκέψη και η ψυχή μου θα πλανώνται παντοτινά
μια απουσία κρατά της χαράς το κλειδί
μου έκλεψαν τον ήλιο κι έμεινε η μέρα μου σκοτεινή
Μου απαγόρευσαν να ρωτάω τα πως και τα γιατί
κι απόμεινα σαν άγαλμα που δεν έχει φωνή
τα μάτια μου δυο λίμνες που συνεχώς ξεχειλίζουν
τον άδικο κόσμο τούτο , Θεός ή μοίρα, ποιοι τον ορίζουν;
Μαρίζα Τσιτμή