Πάγιο Αίτημα τους, να πληρώνει ο λαός...
Του Γιώργου Κράλογλου
Για μια από τις τελευταίες 4-5 κρατικές παράγκες (βιομηχανίες) αναστατώθηκε το Σάββατο η Αθήνα.
Έχει και χειρότερα.
Τα χειρότερα είναι πως οι 200 (αν όχι περισσότεροι) από τους 300 της Βουλής συμφωνούν να παραμείνουν στον έλεγχο του κράτους όλα τα κρατικοποιημένα «βιομηχανικά φαντάσματα» του παρελθόντος (έστω και με τη –σημερινή– μορφή παραπήγματος), επιμένοντας ότι (με τα λεφτά του λαού) μπορούν να αναγεννηθούν.
Τα χάλια μας είναι ασταμάτητα.
Η γελοιοποίηση δεν έχει τελειωμό.
Τι να πρωτοπείς.
Ξεχωρίζουμε μόνο μερικά.
Διαβάζοντας δηλώσεις εργατοπατέρων της κρατικής βιομηχανίας, επιπέδου παράγκας (που πληρώνει μόνο ο ελληνικό λαός εξοργίζοντας και τους δανειστές - πράγμα που θα το βρούμε μπροστά μας, μέσα στο 2020-) δεν θα δυσκολευτούμε να αντιληφθούμε απειλές και προς βουλευτές της σημερινής κυβέρνησης, για τις υποσχέσεις που τους έδωσαν να … «δουλέψουν’ για τη συνέχιση της «κατοχής» τους..., στο ελληνικό κράτος.
Ξέρουν τι κάνουν.
Από τους 200 του κρατισμού, οι κυβερνητικοί (υπολογίζονται σε 15-20) είναι μεταξύ εκείνων που εκλέχθηκαν με πελατειακό δυναμικό και κρατικούς υπαλλήλους σε κρατικές βιομηχανικές παράγκες.
Τώρα όμως έχουν τεράστιο πρόβλημα με την αποκρατικοποίηση που μας επιβάλλουν οι δανειστές και (εκ του ρόλου του) το ΤΑΙΠΕΔ.
Να γιατί οι συγκεντρώσεις της ντουντούκας στη Λεωφόρο Αμαλίας και στα πεζοδρόμια της πλατείας Συντάγματος.
Για να τους ακούσει η αντιπολίτευση δεν υπάρχει λόγος.
Η αντιπολίτευση, κάθε αντιπολίτευση (με σημαίες, ντουντουκοφόρους, κλακαδόρους και με κουκουλοφόρους -αν χρειασθούν-) είναι εμφανέστατα μέσα σε κάθε συγκέντρωση του εργατοπατερισμού.
Είναι ανάμεσα στους 300-400.
Και μαζί τους κλείνουν τους δρόμους της Αθήνας.
Ποιος αμφιβάλει;
Οι απειλές και τα ξεφωνητά είναι μόνο για τους κυβερνητικούς βουλευτές.
Είναι για εκείνους που έχουν υποσχεθεί παραμονή του κρατισμού και τώρα, ως υπουργοί, υφυπουργοί ή στενά συνδεδεμένοι με υπουργούς, έχουν (κατά τους εργατοπατέρες) υποχρέωση να ανατρέψουν την πολιτική βούληση της κορυφής για αποκρατικοποίηση.
Δεν χρειάζεται να τα περιγράφουμε αυτά με επωνυμίες των κρατικών βιομηχανιών (επιπέδου παράγκας) ή με ονόματα όσων παίζουν με το αύριο και την τύχη μιας βιοτεχνικής χώρας με τους συνταξιούχους στην πλειοψηφία και τους σερβιτόρους ή καθαρίστριες με πτυχία και μεταπτυχιακά.
Δείτε πού λειτουργούν ακόμη (στην περιφέρεια) οι κρατικές βιομηχανίες-παράγκες και θα τους βρείτε τους τοπικούς βουλευτές.
Υπάρχει αντίλογος;
Αν υπάρχει, τον προκαλούμε να αποδείξει (όχι σ’ εμάς) αλλά στον φορολογούμενο Έλληνα, στον Έλληνα του εξωτερικού και στη διαλυμένη μεσαία τάξη (που πλήρωσε 8-10 δισ. ευρώ για την κρατικοποίηση), όλα όσα δικαιούται να ξέρει ο φορολογούμενος, ως …«εργοδότης’ του κρατισμού.
Αν, ως φορολογούμενοι, καρπωθήκαμε, έστω και 1 ευρώ (ένα ευρώ) από τις 50 κρατικοποιήσεις (μέχρι ιδιωτικά ουζάδικα και ξυλάδικα...) ιδιωτικών βιομηχανιών («σαπάκια» εκείνης της εποχής) που αποζημιώθηκαν ή κέρδισαν χρέη και από λεφτά της Ε.Ε (παρανόμως) γι' αυτό και ακόμη τα πληρώνουμε.
Αν, στα 40 χρόνια της κρατικοποίησης, η οικονομία είχε καθαρά κέρδη (που μοίρασε και στον λαό) έστω και από 1 κρατική βιομηχανία, ή μονοπωλιακή ΔΕΚΟ, χωρίς όμως να είναι φεσωμένη η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ, τα ΕΛΠΕ, η ΕΥΔΑΠ, ή οι (τέως) κρατικές ΑΤΕ και ΕΤΒΑ, που έκλεισαν από τα χρέη της κρατικοποίησης.
Αν καταγράφεται και αλλού (σε ανεπτυγμένες οικονομίες) το ελληνικό οικονομικό φαινόμενο να λειτουργούν (30 χρόνια) κρατικά μονοπώλια, σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπως ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, νερά, τηλεπικοινωνίες (μέχρι την τελευταία 10ετία) μεταφορές, λιμάνια, αεροδρόμια και σε 10 αποκλειστικά κρατικούς βιομηχανικούς κλάδους (ναυπηγεία, άμυνα, λιπάσματα, νικέλιο, μεταλλεύματα, ζάχαρη, χημικά) και όλα να βρίσκονται (όχι συγκυριακά σε ζημιογόνα περίοδο) αλλά σε κατάσταση πτώχευσης με (αναγκαστική) λύση την ιδιωτικοποίηση.
Κατά την προσωπική μας άποψη, επειδή, ως χώρα, είμαστε ικανοί να συντηρούμε μόνο τον γνωστό ψευτοσοβιετισμό, του σαλονιού και της πλάκας, αλλά ανίκανοι να μιμηθούμε πρώην κομμουνιστικές χώρες στην αποκρατικοποίηση και την μεταστροφή των αρχών της οικονομία τους (πράγμα που σημαίνει πως αποκρατικοποίηση δεν πρόκειται να δούμε) ας προστατέψουμε τουλάχιστον τους «αιχμάλωτους» φορολογούμενους.
Ας εφαρμόσουμε, εδώ και τώρα, απαγορεύσεις στο κλείσιμο δρόμων, σε Αθήνα και μεγάλες πόλεις, ώστε να πηγαίνουμε στη δουλειά μας και έτσι να μπορούμε να πληρώνουμε και τον κομματικό στρατό κατοχής...