ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ.
του Ανδρέα Κλαυδιανού
Όταν το 1941 οι γερμανοί κατακτητές
ήρθαν στην Ελλάδα, εκτός των γνωστών εκτεταμένων καταστροφών, εκτελέσεων
αμάχων, λεηλασίας παραγωγικών μέσων, αποθηκευμένων αγαθών, πρώτων υλών
κλπ προχώρησαν στη πλήρη και ολοκληρωτική λήστευση του λαού και την
απονέκρωση της οικονομίας χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του πληθωρισμού.
Μπαίνανε στη Τράπεζα της Ελλάδος, με την ανοχή της κυβέρνησης των
δωσιλόγων, και τυπώνανε όσο χρήμα θέλανε
για να καλύψουν τις
στρατιωτικές τους δαπάνες και να αγοράζουν αγαθά, προσφέροντας μάλιστα
πολύ μεγαλύτερες τιμές από τις τιμές της αγοράς, ενώ θα μπορούσαν να
πάρουν δια της βίας ό,τι αγαθό ήθελαν. Αποτέλεσμα: ενώ η αξία της
νομισματικής κυκλοφορίας τον Απρίλη του 1941 ήταν 17.000.000 χρυσές
λίρες περίπου, τον Οκτώβρη του 1944 εξανεμίστηκε στις 115.000. Η
νομισματική κυκλοφορία τον Οκτώβρη του ’44 είχε φτάσει τα 102 τετράκις
δισεκατομμύρια (102.053.031.000.000.000) έναντι 19.370.000 στην αρχή της
κατοχής δηλαδή, 5.260.000 φορές μεγαλύτερη. « Σε καμιά άλλη χώρα που
καταλήφθηκε από τους Γερμανούς η κυκλοφορία δεν γίνηκε περισσότερη από
τρείς έως πέντε φορές» Τον Σεπτέμβρη του 1944 ο τιμάριθμος είχε αυξηθεί
κατά 15.341.367 φορές.
Ο κόσμος άκουγε δραχμή και έκοβε δρόμο.
Οι συναλλαγές γινόντουσαν με ανταλλαγή είδους με είδος. «Η ΠΕΕΑ
(Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθερώσεως) είχε δεχθεί για κοινό μέτρο
αξιών το σιτάρι… η δραχμή έπαψε να είναι γενικό μέσο ανταλλαγής… έχασε
τον χαρακτήρα του νομίσματος».
«Με τον πληθωρισμό που έκαναν οι
Γερμανοί και οι Ιταλοί για να καλύψουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, με
τον πληθωρισμό που συνέχισε η Κυβέρνηση των Αθηνών, για να καλύψει τις
δικές της δαπάνες, πραγματοποιήθηκε μια ολοκληρωτική εξανέμιση της αξίας
της δραχμής, που είχε σαν αποτέλεσμα την απογύμνωση του πλούτου της
χώρας…».
Όταν εκδιώχθηκαν οι Γερμανοί άφησαν πίσω
τους «Νομισματικό χάος» και πληθωρισμό που καθιστούσε αδύνατη κάθε
παραγωγική δραστηριότητα. Η πρώτη μετακατοχική κυβέρνηση Εθνικής
Ενότητας αποφάσισε ισοτιμία 1 νέα δραχμή προς 50 δισεκατομμύρια
κατοχικές δραχμές. (*)
60 χρόνια μετά, το 2002, οι Γερμανοί
ξανάρθαν μόνο με το νόμισμα αυτή τη φορά. Το ευρωμάρκο. Ένα νόμισμα
κομμένο και ραμμένο για τις ανάγκες του γερμανικού κράτους. Να
εξυπηρετεί τις εξαγωγές του και να εισπράττει τα δάνεια. Με πλαστά
στοιχεία της τότε ελληνικής κυβέρνησης, και εν γνώσει των γερμανών, η
χώρα μπαίνει στο ευρώ. Πρώτη συνέπεια η μετατροπή του δημόσιου χρέους
των 150 δις ευρώ περίπου, σε συναλλαγματικό εξ’ ολοκλήρου, ενώ μέχρι
τότε συναλλαγματικό ήταν μόνο το 25% , δηλαδή σε χρέος που δεν μπορείς
να κόψεις νόμισμα για να το πληρώσεις αφού δεν έχεις δικαίωμα έκδοσης
ευρώ.
Μετά από 8 χρόνια πλασματικής ευμάρειας
και καταναλωτικής ευδαιμονίας – αποβλάκωσης, ήρθε ο εγκλεισμός, όχι των
υπευθύνων στις φυλακές, αλλά του λαού ως διεφθαρμένου και τεμπέλη στο
αναμορφωτήριο των μνημονίων, και πάλι με πλαστά στοιχεία, γιατί εν τω
μεταξύ το συναλλαγματικό χρέος είχε πολλαπλασιαστεί και δεν μπορούσε να
αποπληρωθεί. Να διευκρινίσουμε εδώ ότι τα χρήματα-δάνεια που πούλησαν οι
μεγάλες γαλλο/γερμανικές τράπεζες στη συντριπτική πλειοψηφία του
πληθυσμού, κίνησαν την ελληνική, στρεβλή, μαζικού καταναλωτισμού,
οικονομία. Στήθηκαν και στηρίχθηκαν επιχειρήσεις, κατασκευάσθηκαν
οικοδομές, υπήρξε ρευστότητα στην αγορά, ωφελήθηκαν έμμεσα ακόμα και
αυτοί που δεν χρεώθηκαν. Τα πολλά λεφτά όμως που λίγοι καρπώθηκαν
ταξίδεψαν και «έδεσαν» σε απάνεμα εξωτικά λιμάνια ή επέστρεψαν στις
χώρες προέλευσης με διάφορους τρόπους.
Ο υπερδιπλασιαμός του παράνομου και
επαχθούς δημόσιου χρέους (350 δις περίπου σήμερα) μέσα σε μόλις 17
χρόνια παράδοσης της νομισματικής κυριαρχίας και η «υποχρέωση» των
«πρωτογενών πλεονασμάτων», εκτός της λεηλασίας και του γεωπολιτικού
ελέγχου της χώρας, ουσιαστικά απαγορεύουν στην εκάστοτε κυβέρνηση κάθε
σκέψη για δημόσιες επενδύσεις, εθνικό παραγωγικό σχεδιασμό, και άσκηση
κοινωνικής πολιτικής.
Η κατάργηση της Τράπεζας της Ελλάδας και
ο έλεγχος της ποσότητας του κυκλοφορούντος χρήματος και της κατεύθυνσης
που θα έχει (παραγωγή ή κατανάλωση) από την ΕΚΤ, δηλαδή τους δανειστές,
δεν αφήνει κανένα περιθώριο άσκησης οικονομικής πολιτικής από καμία
κυβέρνηση που ασπάζεται το ευρώ.
Συμπερασματικά, και στην γερμανική
στρατιωτική κατοχή 1941 – 44, και στην γερμανική οικονομική κατοχή
2002- …. , το νόμισμα δεν αποτέλεσε απλά ένα μέσω συναλλαγής, αλλά
βασική παράμετρο ελέγχου και λεηλασίας της χώρας.
(*)Τα αποσπάσματα και τα οικονομικά
στοιχεία του πρώτου μέρους του άρθρου είναι από το βιβλίο του Αγγ.
Αγγελόπουλου «Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος» Εκδ. Α. Παπαζήσης
1945.