Πέμπτη, Ιανουαρίου 23

Eνας χρόνος χωρίς το θηρίο…

Στη μνημη του…

Από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή ο Θέμος πήρε μαζί του και το κίνητρο που είχαμε κάποιοι να γράφουμε. Σαν τους παλιούς μαστόρους-τεχνίτες
Eνας χρόνος πριν…Θα έφευγε από τη ζωή ο Θέμος. Αυτό το θηρίο της δημοσιογραφίας σε ηλικία 61 ετών έχοντας παλέψει ως τη τελευταία στιγμή τον καρκίνο αλλά και τον Τσίπρα.
Η τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί στο κοιμητήριο του Γερολιμένα δίπλα ακριβώς στο απέραντο γαλάζιο του Λακωνικoύ Κόλπου…Ετσι και έγινε.
Σήμερα οι δικοί του άνθρωποι και συνάδελφοί του από την εφημερίδα, το Πρώτο Θέμα, βρέθηκαν εδώ και του υποσχέσθηκαν ότι θα εξακολουθήσουν να μάχονται με το ίδιο πάθος την εκάστοτε εξουσία.

Κότρωνας Λακωνίας, στην Ανατολική Μάνη.
Ο γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός ήταν και το καταφύγιο του δημοσιογράφου, ο τόπος που περνούσε όμορφες στιγμές με την οικογένειά του.
«Ο Κότρωνας ήταν ο τόπος που γαλήνευε τον Θέμο Αναστασιάδη.
Πήγαινε εκεί με το σκάφος του, έκανε χρόνια διακοπές εκεί. Αυτές τις διακοπές λάτρευε. Εδενε το σκάφος στο λιμάνι, έμεναν πολλές φορές καιρό εκεί.

Αποχαιρετώντας τον, πέρυσι τέτοιο καρό γράφαμε: Bαθιά μέσα του γνώριζε πως ο μόνος τρόπος να καθήσεις στο δημοσιογραφικό γραφείο μπροστά στη λευκή οθόνη του υπολογιστή (το τέλειο ρίνγκ) είναι εκείνος του πυγμάχου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και ο Θέμος το είχε συνειδητοποιήσει: Eνα πραγματικό θηρίο της δημοσιογραφίας που φορούσε τα γάντια του και άρχιζε να μοιράζει γροθιές με τις λέξεις του. Το έκανε ως τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Aπό τον Βασίλη Μπόνιο
Οσες ενστάσεις κι αν είχες για την προσωπικότητά του ο Θέμος υπήρξε ο μεγαλύτερος πυγμάχος που ανέδειξε η ελληνική δημοσιογραφία στην διάρκεια της μεταπολίτευσης. Και ίσως ο τελευταίος. Μπορεί να βγαίνουν διαρκώς νέοι πολιτικοί, νέοι δικηγόροι, νέοι επιχειρηματίες. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους δημοσιογράφους. Μπορεί κάθε χρόνο πολλά νέα παιδιά να ξεκινάνε τη δημοσιογραφία αλλά καταλήγουν να κάνουν βλαμμένες πόζες στο instagram.
O Θέμος ήταν πυγμάχος, όχι κουτσαβάκι σαν κάτι άλλους που γράφουν μισή παπαριά και μετά παίρνουν τους φίλους τους πολιτικούς τηλέφωνο για να δουν εάν τους διάβασαν.
Από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή δεν θα πω το συνηθισμένο ότι η δημοσιογραφία έγινε φτωχότερη και τέτοιες κοινοτυπίες. Αλλωστε κάθε χρόνο το Ιδρυμα Μπότση και οι Πάκηδες του μέλλοντος θα βρίσκουν “δημοσιογράφους” να βραβεύουν.
Στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια μια βαριά βιομηχανία. Η βιομηχανία των βραβείων. Σε μια χρεοκοπημένη Κολομβία των Βαλκανίων βραβεύονται κάθε χρόνο πάνω από 1.000 επιχειρηματίες. Ε, δεν γίνεται να μην βραβευθούν και καμμιά ντουζίνα δημοσιογράφοι ολικής αλέσεως.
Εάν ο Πάκης έκανε λίστα με τα βραβεία και τα Επίτιμος Πολίτης στη διάρκεια της θητείας του θα είχε μια εξασφαλισμένη θέση στα Νομπέλ Επίτιμος Πολίτης. Δεν υπάρχει πιο Επίτιμος Πολίτης από τον Πρόεδρο Πάκη. Ακόμη κι εάν στον πλανήτη υπήρχε μόνο ένα χωριό στο οποίο κατοικούσε μόνο ένας πολίτης, δηλαδή ο Πάκης, θα έβρισκε τρόπο να δώσει στον εαυτό του το βραβείο του Επίτιμου Πολίτη.
Θα μου πείτε τώρα τι δουλειά έχει ο Πάκης με τον Θέμο. Καμμία. Απλά είπαμε νε γλεντήσουμε τα περίφημα βραβεία του Ιδρύματος Μπότση στους δημοσιογράφους που είναι κάτι σαν το Επίτιμος Πολίτης Πάκης. Ο Θέμος λοιπόν της τελευταίας 20ετίας σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να πάρει βραβείο από το Ιδρυμα Μπότση. Ούτε για πλάκα-για να έχει να το δείχνει στο ΟΛΑ. Η απουσία του Θέμου δεν έκανε τη δημοσιογραφία φτωχότερη. Αλλωστε υπάρχουν ένα σκασμό ζάπλουτα μαμόγια της δημοσιογραφίας. Απλά η απουσία του Θέμου-δηλαδή του κειμένου του-σε κάποιους από μας έχει στερήσει το κίνητρο για να γράφουμε. Οταν ήξερες ότι το κειμενό σου θα αναμετρηθεί με το κείμενο του Θέμου είχες ένα λόγο να γράφεις. Τώρα για ποιον να γράψεις; Για τον ανεγκέφαλο Ελληνάρα-32% Σύριζα;
Από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή ο Θέμος πήρε μαζί του και το κίνητρο που είχαμε κάποιοι να γράφουμε. Σαν τους παλιούς μαστόρους-τεχνίτες που φεύγουν από τη ζωή και επειδή ο γιος ή η κόρη δεν ήθελε να μάθει τη τέχνη παίρνουν μαζί τους και τα μυστικά της.
Ο Θέμος πήρε μαζί τα μυστικά του. Την μέθοδο που είχε πάνω στο ρίνγκ. Εκείνα τα μοναδικά χτυπήματα με τις λέξεις που μόνο ο ίδιος γνώριζε το μυστικό τους. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί τον σκέφτομαι κάθε φορά που κάθομαι στον υπολογιστή. Και για κάποιους άλλους λόγους…

 kourdistoportocali.com