Η συγγραφεας του Prozac Nation
Το βιβλίο της αποτέλεσε – σταθμό στην κατηγορία της «εξομολογητικής» λογοτεχνίας. Εκδόθηκε το 1994 όταν η συγγραφέας ήταν 26 έτων
Το κορίτσι-θρύλος που υπήρξε προφήτης μιας ολόκληρης εποχής τόσο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Prozac Nation, όσο και με την ίδια της τη ζωλη πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 2020 σε Νοσοκομείο του Μανχάταν όπως δήλωσε ο σύζυγός της Jim Freed.
Η Elizabeth Wurtzel ήταν 52 ετών. Το 2015 είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του στήθους.
Υπεβλήθη σε διπλή μαστεκτομή αλλά ο καρκίνος έκανε μετάσταση.
Το Prozac Nation αποτελεί βιβλίο – σταθμό στην κατηγορία της «εξομολογητικής» λογοτεχνίας. Εκδόθηκε το 1994 όταν η συγγραφέας ήταν 26 έτων.
Μέσα από τις σελίδες του, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με τη ζωή της Lizzie, απ’ όταν τής εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης – περίπου όταν ήταν 11 χρονών – μέχρι τη στιγμή που αποφοίτησε από το Harvard και ξεκίνησε την πρώτη επιτυχημένη θεραπεία της, που οφείλεται στο πασίγνωστο φάρμακο Prozac.
Κι έτσι μια μέρα, συνειδητοποιείς ότι ολόκληρη η ζωή σου είναι απλά απαίσια, ότι δεν αξίζει να ζεις, ότι πρόκειται για τον τρόμο, μια μαύρη μουτζούρα στο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ένα πρωί ξυπνάς με τον φόβο ότι θα ζήσεις
(Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου της)
Η Lizzie μιλούσε ανοιχτά για τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις, τα επιφανειακά κοψίματα με ξυραφάκι που έκανε στα πόδια της όταν πήγαινε σχολείο, την βαριά κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, όσο βρισκόταν στο πανεπιστήμιο, τις αλλεπάλληλες διαταραχές της διάθεσής της.
Και βέβαια, τις απόπειρες αυτοκτονίας της.
Δε δίστασε να μετουσιώσει σε λέξεις το τεράστιο κενό που ένιωθε μέσα της, ταυτόχρονα με την απέραντη θλίψη, την απάθεια που της προκαλούσε η κατάθλιψη, το διαρκές αδιέξοδο στο οποίο ένιωθε ότι βρισκόταν, την ανάγκη της να παραμένει κλεισμένη στο δωμάτιο της εστίας της, καθώς και κάθε άλλο εξαντλητικό σύμπτωμα της ασθένειάς της.
Το οξύμωρο στοιχείο της γραφής της είναι η αίσθησή της ότι ήδη έχει φύγει από τη ζωή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να επιπλεύσει αναπνέοντας, περιτριγυρισμένη από έναν μαύρο ωκεανό αρνητικών συναισθημάτων.
Με λίγα λόγια, περιγράφει πώς, αν έχεις κατάθλιψη, μέσα σου «παίζουν ξύλο» το ένστικτο της επιβίωσης και η τάση να τα καταστρέψεις όλα, με πρώτο στόχο τον εαυτό σου.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, η Lizzie καταλήγει στο ότι: «Πολλές φορές, μοιάζει σα να ζούμε στη χώρα του Prozac. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Κατάθλιψης».
Έτσι κλείνει το βιβλίο της η Wurtzel: «Κάθε άνθρωπος που έχει βιώσει βαριά κατάθλιψη, έχει να διηγηθεί τη δική του θλιβερή κι απαίσια ιστορία. Έχει να ζήσει μέσα στο προσωπικό του χάος. Δυστυχώς, ο Kurt Cobain δεν έφτασε σ’ αυτό το σημείο. Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που εγώ τα κατάφερα».
kourdistoportocali.comΗ Elizabeth Wurtzel ήταν 52 ετών. Το 2015 είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του στήθους.
Το Prozac Nation αποτελεί βιβλίο – σταθμό στην κατηγορία της «εξομολογητικής» λογοτεχνίας. Εκδόθηκε το 1994 όταν η συγγραφέας ήταν 26 έτων.
Μέσα από τις σελίδες του, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με τη ζωή της Lizzie, απ’ όταν τής εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης – περίπου όταν ήταν 11 χρονών – μέχρι τη στιγμή που αποφοίτησε από το Harvard και ξεκίνησε την πρώτη επιτυχημένη θεραπεία της, που οφείλεται στο πασίγνωστο φάρμακο Prozac.
Ένα πρωί ξυπνάς με τον φόβο ότι θα ζήσεις
(Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου της)
Η Lizzie μιλούσε ανοιχτά για τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις, τα επιφανειακά κοψίματα με ξυραφάκι που έκανε στα πόδια της όταν πήγαινε σχολείο, την βαριά κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, όσο βρισκόταν στο πανεπιστήμιο, τις αλλεπάλληλες διαταραχές της διάθεσής της.
Και βέβαια, τις απόπειρες αυτοκτονίας της.
Δε δίστασε να μετουσιώσει σε λέξεις το τεράστιο κενό που ένιωθε μέσα της, ταυτόχρονα με την απέραντη θλίψη, την απάθεια που της προκαλούσε η κατάθλιψη, το διαρκές αδιέξοδο στο οποίο ένιωθε ότι βρισκόταν, την ανάγκη της να παραμένει κλεισμένη στο δωμάτιο της εστίας της, καθώς και κάθε άλλο εξαντλητικό σύμπτωμα της ασθένειάς της.
Το οξύμωρο στοιχείο της γραφής της είναι η αίσθησή της ότι ήδη έχει φύγει από τη ζωή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να επιπλεύσει αναπνέοντας, περιτριγυρισμένη από έναν μαύρο ωκεανό αρνητικών συναισθημάτων.
Με λίγα λόγια, περιγράφει πώς, αν έχεις κατάθλιψη, μέσα σου «παίζουν ξύλο» το ένστικτο της επιβίωσης και η τάση να τα καταστρέψεις όλα, με πρώτο στόχο τον εαυτό σου.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, η Lizzie καταλήγει στο ότι: «Πολλές φορές, μοιάζει σα να ζούμε στη χώρα του Prozac. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Κατάθλιψης».
Έτσι κλείνει το βιβλίο της η Wurtzel: «Κάθε άνθρωπος που έχει βιώσει βαριά κατάθλιψη, έχει να διηγηθεί τη δική του θλιβερή κι απαίσια ιστορία. Έχει να ζήσει μέσα στο προσωπικό του χάος. Δυστυχώς, ο Kurt Cobain δεν έφτασε σ’ αυτό το σημείο. Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που εγώ τα κατάφερα».