στις ψυχές μας πλανιέται γκρίζα μοναξιά
χάθηκαν τα παιδιά απ' τις αλάνες
πάγωσε στα χείλη κι η χαρά
Σκυφτοί οι διαβάτες σαν έρημοι ασκητές
χαμένοι στο κόσμο τους πια δε μιλάνε
ούτε μια καλημέρα συνάνθρωπε δε λες
στη μοναξιά κουβέντες δε χωράνε
Κλειστήκαμε σε πόλεις σπίτια κλουβιά
δεν υπάρχουν οι παλιές γειτονιές, τι κρίμα
χάθηκε μαζί τους και η ανθρωπιά
μαράθηκαν μεσ' τα τσιμέντα και τα κρίνα...
Μαρίζα Τσιτμή