Η μέρα που έγινε σκοτάδι και ο ήχος βαριά...σιωπή
Όποιος βίωσε τούτη την έρημο της απόλυτης σιωπής, τη βίαιη ξαφνική απώλεια, αυτόν τον ξαφνικό χωρισμό, έχει νιώσει συναισθήματα πρωτόγνωρα πόνου, οδύνης, οργής... Καταιγισμός συναισθημάτων διαταράσσουν τη ψυχική σου ισορροπία, προσπαθείς με τη λογική να βρεις μια εξήγηση,
το πως, και γιατί συνέβη, και εξήγηση δεν βρίσκεις τα συναισθήματα υπερτερούν της λογικής, και εκεί χάνεσαι σε δαιδαλώδεις δρόμους που αν αφεθείς, δίχως να βάλεις σημάδια γυρισμού, θα μείνεις εκεί για πάντα... θα χαθείς. Εικόνες, λέξεις, χιλιάδες σκέψεις, αμέτρητα τα γιατί, που όλα μένουν αναπάντητα.... είναι ένα ταξίδι στο μεταίχμιο, γραμμή ζωής και θανάτου, είναι στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπη με τον ίδιο σου τον εαυτό, και που πλέον δεν τον αναγνωρίζεις. Διανύεις μια φοβερή έρημο ολομόναχη, έρημος ζωής, έρημος ψυχής, έρημος παντού...
Ταξίδι απουσίας...Απουσία ήχου, απουσία παρουσίας, απουσία ζωής. φοβερή η αίσθηση της ανυπαρξίας, του απόλυτου τίποτα ...μόνο σιωπή, εκκωφαντική σιωπή και περισυλλογή.
Περνούν μπροστά απ' τα μάτια σου διάφορες εικόνες και σ΄αποτελειώνουν...
Τα βλέπεις όλα σαν ένα μεγάλο τίποτα, εκμηδενισμός των πάντων..νιώθεις να βρίσκεσαι.σε μια άλλη διάσταση, νιώθεις πιο κοντά Στον Δημιουργό σου, Του μιλάς με τη κραυγή της σιωπής σου, Του ζητάς απαντήσεις με τα δάκρυα σου, κι αυτός σ' ακούει υπομονετικά , σ' ακούει σιωπηλός... σα να σου μιλά... Και ίσως, ίσως τότε πάρεις μέσω της σιωπής Του απαντήσεις, σε αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα που σε βασανίζουν... με πολλά κενά ....χωρίς βέβαια να μπορέσεις ποτέ να κατανοήσεις το μεγάλο αίνιγμα του πεπρωμένου ...
Μαρίχα Τσιτμή