τώρα στο χρόνο κουρνιαχτός
κι ούτε φωνή ούτε λαλιά
στο σύμπαν μέσα μια μολυβιά
Κάποτε ήσουνα χαράς πηγή
και έγινες αγιάτρευτη πληγή
φιγούρα θολή δίχως ηχώ
αντίλαλος της ψυχής που αγαπώ
Κάποτε ήσουν είδωλο, ήσουνα Θεός
της ψυχής μου ήσουν οδηγός
τώρα σκιά μες τις σκιές
δραπέτης στου χρόνου τις στοές
Κάποτε ήσουνα Θεός
ήσουνα ο ήλιος μου, ήσουν φως
τώρα στη χοάνη του χρόνου κόκκος σκόνη
γλυκιά ανάμνηση που με σκοτώνει
Κάποτε ήσουνα ζωή
ήσουν εσύ εγώ, κι εγώ ήμουν εσύ
τώρα η φωτογραφία σου στο τοίχο κρεμασμένη
κι εγώ νεκρή μες τους ζωντανούς παγιδευμένη...
Μαρίζα Τσιτμή