Δευτέρα, Φεβρουαρίου 17

Σιωπηλή κραυγή της ψυχής μου....













Μακριά από κόσμο και θορύβους, συντροφεύεις τις σκέψεις μου σε μοναχικά μονοπάτια πόνου. Μονοπάτια νοτισμένα από δάκρυα  χαμένων ονείρων με έντονο άρωμα νοσταλγίας και αναμνήσεων.  Αχ, πόσο θα 'θελα μάτια μου να άκουγα όπως τότε ...την ζεστή φωνή σου να μου λες: "πάντα θα είμαι εδώ"..
ηχώ που θα 'θελα να μείνει για πάντα βάλσαμο
στην άγρια μοναξιά μου... 


  Mariza Tsitmi