Αν ποτέ βγούμε από το λήθαργο τον οποίο μας έχουν επιβάλλει κάποιοι, ίσως να δούμε –θαμπά και απρόθυμα στην αρχή αλλά με θυμό λίγο μετά- το τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα γύρω μας και γιατί. Κάτι σαν στην «Μεταμόρφωση» του Κάφκα δηλαδή...
Θα διακρίνουμε μέσα στο μισοσκόταδο, την ταπείνωση, την αδικία, την πρόκληση, την κατάπτωση και τότε ίσως προλάβουμε κάμποσα από τα δεινά και τους εφιάλτες της κατηφόρας που
κατρακυλάμε…..
Θα προσέξουμε π.χ. το μπαράζ εισόδου από παράθυρα της ΕΡΤ δοτών -όπως πάντα- κατεστημένων, χωρίς ίχνος αξιακής διαδρομής. Συνεχής δε η διαφήμισή τους μετά για να τους επιβάλλουν ντε και καλά! Αν μετριόταν χρηματικά αυτός ο χρόνος τόσης διαφήμισης, θα έβγαινε το μισό κόστος της ΕΡΤ (που όμως το πληρώνει με υποχρεωτικό χαράτσι ο λαός). Αλλά το μόνο για αυτούς είναι να δοξάσουν με τεχνητή υψηλή θεαματικότητα δημοσιογράφους και εκπομπές τους, που αν άξιζαν, δεν θα χρειαζόταν βέβαια «επιχείρηση αύξησης θεαματικότητας» από την τόση διαφήμιση, αλλά θα την είχαν από μόνοι τους!…
Άλλο παράδειγμα είναι ο χαμός που γίνεται σε όλα τα δελτία για κάθε ηλικιωμένο ηθοποιό που μπήκε στο νοσοκομείο… (90ντάρη, τι το ασυνήθιστο; «Είδηση δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αλλά αν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο!») Και πότε μόχθησε αυτός; Όταν έκανε τον Καραγκιόζη ή τον τεντυμπόυ στις ατέλειωτες ταινίες από τις οποίες εντελώς άκοπα, χαρούμενα και καλαμπουρίζοντας έγινε πάμπλουτος;
Η βαριά δουλειά και οι κίνδυνοι είναι βέβαια μόνο για οικοδόμους και γεωργούς, για ναυτικούς και ιπτάμενους, για βιοτέχνες, πυροσβέστες, γιατρούς… Είδατε να ανέφεραν ποτέ τα δελτία καναλιών κάτι για κάποιο πυροσβέστη, πιλότο ή γιατρό που αρρώστησε ή που πέθανε;
Γίνονται και κάποιες επίσημες βραβεύσεις… Για μια μεγαλοκυρία που άλλοτε βραβεύει και άλλοτε βραβεύεται.. Για έναν διαιτητή επειδή είχε το θάρρος να παραδεχθεί ότι… έπασχε από σκλήρυνση. Για εκφωνητή διαφημίσεων (που ανήκε σε κύκλωμα "τοιούτο" ώστε είχε το μονοπώλιο στον χώρο αυτό…) Το ίδιο και για έναν άλλο με επί χρόνια εκπομπή προβολής Αμερικάνικων τραγουδιών, όπου τα οικονόμαγε ξένοιαστα, χαρούμενα, σίγουρα, εύκολα και ωραία.
Ακούσατε να γίνεται κάτι σχετικό, π.χ. για τον 15χρονο στην Καβάλα που όρμησε στο καιγόμενο σπίτι να σώσει τα δυο μικρά αδελφάκια του και κάηκε κι εκείνο;
Πόσα άλλα τέτοια το σύστημα δεν προτιμά βέβαια να τιμά και να βραβεύει…
Και ας μη μιλήσουμε για τους πρώτη τη τάξη προβαλλόμενους καθημερινά ως ημίθεους εκατομμυριούχους «ήρωες» των γηπέδων. Αυτοί κι αν είναι ήρωες… Ήρωες σίγουρα, αξιακής προσφοράς και υψηλού επιπέδου. Πανζουρλισμός! Εθνικό παραλήρημα. Η ανθρωπότητα στα ύψη! Προκαλούν στα πλήθη τέτοιο ενθουσιασμό και «υψηλά πιστεύω», ώστε να σκοτώνονται μεταξύ τους, μέσα ή έξω από τα γήπεδα-αρένες, πριν ή μετά από το θέαμα, για... "ιδανικά", ενώ εισπράττουν εκατομμύρια οι… «άνω θρώσκοντες» αυτοί!
Το ίδιο δε με τραγουδίστριες, σαλτιμπάγκους, καραγκιόζηδες της επικαιρότητας και αρχομανείς πολιτικούς της μετριότητας, του τίποτα ή του σκότους!
Ποιος προβάλει τόσο και ποιος ασχολείται και δοξάζει πια με το βιβλίο, τις Τέχνες, το Ελληνικό πνεύμα, τον πατριωτισμό και την αληθινή και ανώνυμη ανθρωπιά;…
Αυτές είναι σχεδόν άγνωστες λέξεις ξεχασμένων, γερασμένων και ξεπερασμένων εποχών… Τώρα είμαστε έξυπνοι πια και… καλπάζουμε εμπρός!
Κώστας Χατζιδάκης,συγγραφέας*