Σου κόβεται η όρεξη για εξόρμηση και καφέ εκτός των τειχών και επιστρέφοντας στους τέσσερις τοίχους πέφτεις επάνω στον οχτρό.
Όπως είπε κι ο φουκαράς στην παραλία όταν ρωτήθηκε από τον ρεπόρτερ «Γιατί παππού δεν κάθεσαι σπίτι να μην κινδυνεύεις από τον κορωνοϊό;» δίνοντας την αφοπλιστική ατάκα: «Γιατί τον κορωνοϊό τον έχω στο σπίτι εγώ, παιδί μου. Προτιμώ να πεθάνω από αυτόν που θα βρω στην παραλία».
Είναι ένα θέμα το μείνε σπίτι, επειδή κανένας δεν σε έχει συνηθίσει εκεί μέσα στην καθημερινότητά σου και ως εκ τούτου αισθάνεσαι λίγο παρείσακτος.
Δεν είναι ότι σου λείπουν τα δικά σου, είναι ότι εσύ που έλειπες τόσον καιρό, συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, μπερδεύεσαι στα πόδια των άλλων, οι οποίοι αισθάνονται ότι διεκδικείς μέρος της ανεξαρτησίας τους.
Γυναίκες σε κρίση από το μείνε σπίτι. Συναντάς το βλέμμα τους και νοσταλγείς τον Covid 19! Έλα ρε γαμημένε ιέ να με κολλήσεις αφού δεν έχεις μάνα να σε μαζέψει από τους δρόμους και με καταδικάζεις σε ισόβια κάθειρξη. Έλα να τελειώνουμε...
Είχατε διανοηθεί πόσο οδυνηρό είναι να μην μπορεί να βάψει τα νύχια της και να περάσει από το κομμωτήριο;
Καλύτερα να πέσεις σε κοπάδι με ύαινες παρά επάνω της, οπότε ο χώρος μικραίνει αυτόματα. Το πεδίο στο οποίο κινείσαι είναι σαν εμπόλεμη ζώνη μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού με ελεύθερο σκοπευτή από πάνω σου. Δεν ξέρεις από πού θα τη φας. Από την κουζίνα, το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα;
Φυσικά, εάν τύχει να βρίσκεται και η πεθερά στο σπίτι, τότε ο χώρος που μπορείς να κινηθείς με ασφάλεια στενεύει έτι περαιτέρω, μεταξύ αποθήκης και διαδρόμου διαφυγής.
Τα παιδιά, απίστευτο πρόβλημα ο ακούσιος εγκλεισμός μαζί τους. Σου λείπουν οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων. Αισθάνεσαι τύψεις εάν είχε τύχει να τους ασκήσεις κριτική κατά το παρελθόν. Πρώτη φορά αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει τρομοκρατία ανηλίκων.
Τελειωτικό χτύπημα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Βγαίνει ξαφνικά ο Πέτσας και εξαγγέλλει το αδιανόητο: Απαγόρευση συναθροίσεων πάνω από δέκα άτομα. Γιατί τόσα πολλά, ρε Πέτσα; Πήγαινέ το το νούμερο στα δύο να έχω άλλοθι. Να ξεκουμπιστώ από δω μέσα. Να της πω με το πιο τρυφερό ύφος του κόσμου: «Αγάπη μου, το κάνω για σένα και για τα παιδιά» κι ας βρεθώ στα σοκάκια της Γιουχάν ή του Μιλάνου.
Τέτοιο όνειρο έβλεπα χθες βράδυ, αλλά μόλις ξύπνησα ρούφηξα τον καφέ και κάθισα στα αυγά μου. Η ευτυχία, όπως είπε κι ο Βολταίρος, είναι ένα όνειρο, η δυστυχία πραγματικότητα.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση τελείωσε. Μπορούμε να επιστρέψουμε ευτυχείς στην πραγματικότητά μας. Με ένα χαμόγελο παραπάνω γιατί όλα θα πάνε καλά…