Κάποια στιγμή σε μια χρονική στροφή της ζωής διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, έτσι όριζε το πεπρωμένο.... Κοιταχτήκαμε βαθιά στα μάτια, πλούσιος ο λόγος της σιωπής, φλύαρα τα βλέμματα.... Είπαμε πολλά, τόσο πολλά όσα δεν θα λέγαμε ποτέ με τα χείλη χαμηλώσαμε το βλέμμα, και μετά σιωπή...παγωνιά ...
συνέχισα εγώ το δρόμο μου, κι εσύ τον δικό σου ...δεν είπες λέξη δεν είπα λέξη....Καθώς απομακρυνόμουν και χανόμουν απ' το πλάνο των ματιών σου ... ακούστηκαν κάποιοι ψίθυροι απ' τη μεριά σου, που μου τις μετέφεραν περαστικοί πλανόδιοι άνεμοι ...όμως ήδη είχα φύγει πολύ μακριά ...κι εσύ είχες χαθεί απ' το οπτικό μου πεδίο.
Από τότε πέρασε καιρός, πολύς καιρός, ως συνήθως το μυαλό όμηρος ανθρώπινων συναισθημάτων, ψάχνει τις αιτίες, για ανεξήγητες καταστάσεις, γιατί χαθήκαμε.
Αλλά όσο κι αν ψάχνω τρόπο να μεταφράσω τις σιωπές και να εξηγήσω τις στιγμές εκείνες που ασάλευτα τα χείλη μας μείναν, έστω να βρω κάποια υποτυπώδη δικαιολογία, μια εξήγηση ....τίποτα, καμιά εξήγηση δεν υπάρχει που να δικαιολογεί αυτή τη σιωπή σύννεφα που ποτέ δεν θα διαλυθούν, και θα τυραννούν το μυαλό μου, όσα χρόνια και να περάσουν....
Μαρίζα Τσιτμή