μεσ' της ζωής τη σκληρή απονιά
ένα φύλλο πεσμένο απ' το δέντρο καταγής
το δέρνει με μανία η ορμή της βροχής
Μόνο κι έρημο στη μανία του βοριά
οι διαβάτες το πατούν με αδιαφορία κι απονιά
μέχρι πριν λίγο ήταν πάνω στο δέντρο όλο ζωή
μα τώρα το ποδοπατούν και το δέρνουν άνεμος,
καταιγίδα, βροχή
Ένα φύλλο του δέντρου κομμένο είμαι κι εγώ
έρμαια στου ανέμου την οργή προχωρώ
πότε εδώ πότε εκεί ο αγέρας με πάει
η βροχή και η παγωνιά τη ψυχή μου περνάει
Μαρίζα Τσιτμή