Σάββατο, Μαρτίου 21

Kι ενώ μένεις σπίτι, ονειρέψου ηλιοβασιλέματα μέσα από τα ταξίδια της Μελίνας Βαρώνη

Δεν εισαι ποτε εντελως μονος σου οταν ταξιδευεις

Ίσως είμαστε περισσότερο μόνοι μας στα γραφεία και στα σπίτια μας

To Koυρδιστό Πορτοκάλι όλες αυτές τις μέρες της μαύρης καταιγίδας προσπαθεί να βάλει χρώμα στη ζωή μας σε μια πρωτόγνωρη εποχή για τη γενιά μας. Πράγματι ζούμε ιστορικές στιγμές που ξεκίνησαν το 2010 με την είσοδο της Ελλάδας στα Μνημόνια και συνεχίζονται στην ανατολή της νέας δεκαετίας με την πανδημία του coronavirus.
Aπό τον Βασίλη Μπόνιο

Το ‪#‎menoumespiti μπορεί να ακούγεται εύκολο, όμως για πολλούς εκεί έξω, δεν είναι.
Ειδικά όταν αισθάνεσαι ότι κάτι συμβαίνει εκτός σπιτιού στο οποίο δεν συμμετέχεις.
Ο υπογράφων έχοντας περάσει 13 χρόνια μπροστά στον υπολογιστή χρειάστηκε να ταξιδέψει πολλές φορές μέσα από τις ζωές των άλλων.
Ένα από τα πιο συναρπαστικά “ταξίδια” στάθηκε το προφίλ ενός κοριτσιού που δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έχει γυρίσει τη γη ανάποδα πολλές φορές.
Πιστεύουμε ότι η Melina Varoni είναι από τις πλέον πολυταξιδεμένες Ελληνίδες.

Παταγονία. Μπροστά στους εμβληματικούς Cuernos del Paine, τους γρανιτένιους βράχους που αποτελούν το σύμβολο του Εθνικού Πάρκου Torres del Paine, στη Χιλιανή Παταγονία.

Γι΄αυτό και την παρακαλέσαμε να βρει λίγο χρόνο και να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
Η δε προσέγγισή μας ξεκίνησε κάπως έτσι:
Τα ταξίδια σου και οι περιπέτειές σου ανά το κόσμο μου προκαλούν δέος. Μου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι ένα κορίτσι “ανεξάντλητο” γιατί με τόσες εικόνες και εμπειρίες μέσα σου, είσαι ανεξερεύνητος πλανήτης για όσους κάνουν απλά ταξίδια στους σύνηθεις προορισμούς. Καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες σου ανά τον μικρό σου πλανήτη το μυαλό μου πήγε στον Μικρό Πρίγκιπα του Antoine de Saint Exupery. Αισθάνθηκα την ανάγκη με τις ερωτήσεις μου να προσπαθήσω να κλέψω εικόνες και εμπειρίες.
Σ΄ευχαριστώ κι εγώ και οι αναγνώστες μας που ανταποκρίθηκες.
Μελίνα, τι σε έχουν διδάξει τα ταξίδια σου;
Μπορούμε να διακρίνουμε τα διδάγματα των ταξιδιών σε «μίκρο-μαθήματα» και «μάκρο-μαθήματα». Ένα μικρο-μάθημα είναι να αφήνεις αρκετή ώρα ανάμεσα στις πτήσεις με ανταπόκριση για να μην τρέχεις πανικόβλητος στο αεροδρόμιο ή να εξασφαλίζεις πως το διαβατήριό σου έχει τουλάχιστον 6μηνη ισχύ. Ένα μάκρο-μάθημα είναι πως ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται σε κάθε περιβάλλον και να ζει αρμονικά με αυτό. Όμως η απόλυτη γνώση που κρατάω σχεδόν σαν αξίωμα είναι πως όλοι οι άνθρωποι, όσα χιλιόμετρα και διαφορές κι αν μας χωρίζουν, είμαστε ένα, προερχόμαστε από την ίδια ύλη και μοιραζόμαστε μια κοινή ψυχή.
 Με τι κριτήριο επιλέγεις τον κάθε επόμενο προορισμό;
Θα έλεγα πως είμαι ευέλικτη στην επιλογή του προορισμού καθώς ξέρω πως όπου και να βρεθώ, θα δω όμορφες εικόνες και θα ζήσω μοναδικές στιγμές. Όταν μου λείπει η επαφή με τη φύση θα προτιμήσω ένα ταξίδι ορειβασίας ή πεζοπορίας όπως όταν πήγα στην Χιλιανή Παταγονία. Άλλες φορές θα πω το «ναι» στο ταξίδι που κανονίζει η παρέα , όπως έγινε το περσινό καλοκαίρι που πήγαμε Περού και Βολιβία. Παρατηρώ όμως ότι αφήνω στην άκρη τους κοντινούς ευρωπαϊκούς προορισμούς· εκεί μάλλον θα πάω στη σύνταξη!
Εχεις ταξιδέψει μόνη σου και που; Αν θέλεις απαντάς και στο γιατί
Εξαρτάται τι εννοεί κανείς «μόνη». Μόνη ανάμεσα σε αγνώστους ή εντελώς μόνη; Το πρώτο πολλές φορές. Το δεύτερο, όχι, παρόλο που ήρθα πολύ κοντά σε αυτή την πρόκληση όταν παρατήρησα στον εαυτό μου έντονες τάσεις φυγής από την καθημερινότητά μου. Είναι ποικίλοι οι λόγοι που οδηγούν κάποιον στο solo travelling , από τους πιο πρακτικούς όταν δεν μπορείς να συντονιστείς με καποιον φίλο/φίλη και ναυαγεί κάθε σχεδιασμός, μέχρι τους πιο εσωτερικούς, να έχεις ανάγκη να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου. Γιατί τελικά, δεν είσαι πότε εντελώς μόνος σου όταν ταξιδεύεις. Ίσως είμαστε περισσότερο μόνοι μας στα γραφεία και στα σπίτια μας.
 Σε ποια μέρη του κόσμου έχεις αφήσει κάτι “δικό σου”; Είτε πρόκειται για μια σκέψη ή για μια πέτρα;
Μου αρέσει αυτή η ερώτηση γιατί λίγο σκάλωσα. Είναι αλήθεια πως συνήθως θέλουμε να «παίρνουμε» από τα μέρη που ταξιδεύουμε: σουβενίρ ,φωτογραφίες, εικόνες. Δύο στιγμιότυπα όμως μου ήρθαν στο νου.
Το 2013 επισκέφτηκα την πολύπαθη Σιέρα Λεόνε, στα πλαίσια ενός ανθρωπιστικού προγράμματος. Εκεί συνάντησα μια θυμωμένη πιτσιρίκα που μας κοιτούσε με καχυποψία. «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την Αφρική» είχε πει και κοίταξε από την άλλη. Έπαθα σοκ με τη δήλωση αυτή – παρόλο που αγγίζει την αλήθεια σε μεγάλο βαθμό – και της έδωσα ένα ροζ βραχιολάκι που φορούσα γιατί αισθάνθηκα πως ένα πιτσιρίκι , όπου κι αν ζει, πρέπει να βλέπει και λιγο ροζ κάπου κάπου.
Το άλλο στιγμιότυπο ήταν το 2019 στην Ινδία, όταν πρωτοαντίκρισα το Ταζ Μαχάλ και άφησα τα.. δάκρυα μου στον τόπο του αξιοθέατου. Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν με συγκίνησε η ομορφιά του μαυσωλείου καθεαυτού ή το μεγαλείο αυτού που συμβολίζει, την αγάπη.
 Που έκανες τον καλύτερο ύπνο; Που έφαγες το καλύτερο φαγητό; Που πήρες ένα μεγάλο μάθημα ζωής;
Καλύτερος ύπνος. Ιορδανία. Θα έλεγα πως κοιμήθηκα πολύ όμορφα στη νομαδική διανυκτέρευση που κάναμε στην κόκκινη έρημο Wadi Rum.
Καλύτερο φαγητό. Βιετνάμ. Πλανόδια γιαγιάκα που έψηνε μεγάλες γαρίδες μπάρμπεκιου, με 2 ευρώ η εξάδα. Ψήσιμο εφάμιλλο τριάστερου σεφ και με ποικιλία στα ντρεσιγνκ.
Μάθημα ζωής. Σιέρα Λεόνε. Ταξίδι στα πλαίσια ανθρωπιστικού προγράμματος όπου βοηθήσαμε στο χτίσιμο του σχολείου του χωριού. Προς το τέλος του ταξιδιού και αφού είχαμε αναπτύξει σχέσεις με τους ντόπιους, μας εκμυστηρεύτηκαν την έκπληξή τους καθώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν λευκούς να δουλεύουν και πως μέχρι τότε πίστευαν πως όλοι οι λευκοί στον πλανήτη είναι πλούσιοι και δεν δουλεύουν ποτέ! Εκεί συνειδητοποίησα πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Που είναι το πιο ψηλό σημείο της Γης που ανέβηκες και πως αισθάνθηκες εκείνη τη στιγμή;
Αφρική. Τανζανία. Κορυφή Κιλιμάντζαρο, υψόμετρο 5.895μ. Χωρίς να είμαι θρησκευόμενη , ένιωσα λίγο πιο κοντά στο Θεό!. Αισθάνθηκα αμέριστη ευγνωμοσύνη προς τη ζωή που με έφερε με τον τρόπο της να πραγματοποιήσω αυτή την ανάβαση , αλλά και προς τον εαυτό μου που τα κατάφερε. Νομίζω ότι για κάποια λεπτά κιόλας απλά έλεγα συνέχεια «ευχαριστώ»!
Που συνάντησες τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους;
Νομίζω πως στην Ιαπωνία συνάντησα μια ανθρώπινη κουλτούρα που μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Οι άνθρωποι εκεί καταφέρνουν να είναι αποστασιοποιημένοι χωρίς να είναι αγενείς, πρόθυμοι να σε γνωρίσουν χωρίς να είναι φορτικοί και μοιάζουν σαν να έχουν αναπτύξει μια φιλοσοφία για τα πάντα στην καθημερινότητα τους: από το σερβίρισμα του τσαγιού και το δίπλωμα των ρούχων μέχρι το μυστικό της μακροζωίας και του νοήματος της ζωής. Όσο ήμουν μου εκεί αισθάνθηκα ότι κέρδιζα ένα μάθημα ζωής κάθε μέρα με τον πιο ευχάριστο τρόπο.
Σε ποιο μέρος της Γης δεν ξαναπάτησες το πόδι σου γιατί σε απογοήτευσε;
Μέχρι στιγμής, δεν μπορώ να σκεφτώ ένα τέτοιο μέρος. Δεν έχει τύχει να απογοητευτώ από ένα τόπο, γιατί συνήθως πηγαίνω άνευ προσδοκιών.
Ποιου λαού η φιλοσοφία ζωής σε έχει κερδίσει;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω με απόλυτο τρόπο σε αυτή την ερώτηση, καθώς νομίζω πως κρατώ από κάθε λαό ένα κομμάτι από την κουλτούρα τους. Στην Ινδία με κέρδισε το χαμόγελο των ανθρώπων και η μη-βίαιη προσέγγιση απέναντι σε κάθε έμβιο ον. Στην Αφρική μαγεύτηκα από το χορό και το τραγούδι που δεν σταματάει παρά τις δύσκολες συνθήκες. Στην Ιαπωνία διδάχτηκα την αφοσίωση και την εσωτερική ‘πειθαρχία’ προς το σκοπό της ζωής. Στην Ινδονησία γνωρίσαμε το σεβασμό απέναντι στο θάνατο, πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής που δεν πρέπει να φοβόμαστε αλλά να αποδεχτούμε με αγάπη. Στη Βραζιλία μάθαμε πως υπάρχει ευδιάθετος τρόπος να διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες – μια καϊπιρίνια βοηθάει ως προς αυτό! Στην Κόστα Ρίκα είδαμε πως γίνεται να υπάρχουν σύνορα χωρίς να υπάρχει στρατός.
Τι θ΄ άλλαζες στον κόσμο εάν μπορούσες;
Κάθε μορφής βία του ανθρώπου προς άνθρωπο. Αποδέχομαι πως η βία υπάρχει στη φύση και στα ζώα και ως τέτοια είναι μέρος του οικοσυστήματος και ίσως είναι και απαραίτητη για την επιβίωση του πλανήτη. Η ανθρώπινη βία όμως, οποιασδήποτε μορφής και κλίμακας , είτε αναφερόμαστε στις σχέσεις δύο ανθρώπων είτε στις σχέσεις δύο κρατών, δεν έχει κανένα μακροπρόθεσμο όφελος. Είναι στιγμές που απορώ γιατί ο άνθρωπος, που έχει προοδεύσει σε τόσους τεχνολογικούς, καλλιτεχνικούς, επιστημονικούς τομείς, αρνείται να αποδεσμευτεί από την ανάγκη του να είναι βίαιος.
Πως αισθάνεσαι αυτές τις μέρες που οι άνθρωποι περιορίζουν τα ταξίδια τους και οι αεροπορικές εταιρίες μειώνουν τις πτήσεις τους λόγω του Coronavirus;
Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη μέσα σε αυτόν τον πανικό που έχει προκαλέσει ο νέος ιός, όχι μόνον όσον αφορά στα ταξίδια, αλλά και στην καθημερινότητα. Νομίζω πως, έτσι και αλλιώς, οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται το νέο, την αλλαγή, τη μετακίνηση και απλά ο ιός τους «διευκόλυνε» δίνοντάς τους την αφορμή να κλειστούν στα σπίτια τους. Είναι όμως ένα φαινόμενο ακόμα σε εξέλιξη και καλό είναι να κρατάμε μετριοπαθή στάση, κάπου ανάμεσα στην άρνηση και την υπερβολή.
 Στον πρώτο πλανήτη που πηγαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας, συναντάει ένα βασιλιά που είναι ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη του και υποστηρίζει ότι κυβερνάει τα πάντα στον κόσμο. Αν και ο Μικρός Πρίγκιπας δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει ο βασιλιάς, το μάθημα που παίρνει από αυτή τη συνάντηση είναι ότι το να κρίνεις τον εαυτό σου είναι πολύ πιο δύσκολο και ορισμένες φορές πιο σημαντικό από το να κρίνεις τους άλλους. Ενώ σημειώνεται ότι μόνο αν κρίνουμε τον εαυτό μας μπορούμε να εξελιχθούμε ως άτομα.
(Θα σε παρακαλούσα να το σχολιάσεις…)
Ταξιδιάρης και ο Μικρός Πρίγκιπας! Δεν είχε ησυχία!
Με την κριτική δεν τα πάω καλά, είτε αφορά στους άλλους είτε στον εαυτό μου. Συμφωνώ πως ο σκοπός μας είναι – ή πρέπει να είναι – η εξέλιξή μας ως άνθρωποι. Πιστεύω πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη βαθειά γνώση του εαυτού μας, μέσω βιωματικών εμπειριών και ενδοσκόπησης, και με την ουσιαστική επαφή μας με τους ανθρώπους, είτε είναι φίλοι και γνωστοί είτε εντελώς άγνωστοι. Το ‘ταξιδεύειν’ συγκεντρώνει όλα εκείνα τα συστατικά της ευόδωσης αυτού του σκοπού.
Που είδες τη πιο όμορφη ανατολή του ήλιου και που την πιο όμορφη δύση του
Ανατολή. Ελλάδα. Ανάβαση Ταϋγέτου (για να τιμήσουμε και το σπίτι μας!). Είχαμε ξεκινήσει πριν το χάραμα για να ανέβουμε στην κορυφή του βουνού, στον Προφήτη Ηλία. Καθώς ανεβαίναμε αισθάνθηκα τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να με χτυπούν ζεστά. Γύρισα να κοιτάξω και αντίκρισα την ανατολή όπως αποτυπώνεται και στη φωτογραφία που σου στέλνω.
Δύση. Σιέρα Λεόνε. Θα αναφερθώ άλλη μια φορά σε αυτό το ταξίδι, ελπίζω να μην είμαι κουραστική. Ήταν η τελευταία μας μέρα στη Freetown, πίναμε μια μπύρα και αναπολούσαμε τι ζήσαμε σε αυτή την ταραγμένη χώρα. Μέχρι που τα μάτια μας καρφώθηκαν στον ήλιο που έδυε και δεν τα πήραμε από εκεί μέχρι να βυθιστεί στον Ατλαντικό.

Ιορδανία. Ηλιοβασίλεμα στην κόκκινη έρημο Wadi Rum.

Παταγονία. Πάνω στον παγετώνα Grey, τον τρίτο σε έκταση στη γη.

Βολιβία. Παίζοντας με την προοπτική στη μεγαλύτερη έρημο από αλάτι του κόσμου.

Βραζιλία. Οι καταρράκτες του Iguacu από αποτελούν και σύνορο ανάμεσα στη Βραζιλία και την Αργεντινή.

Ινδία. Πρωινή προσευχή προσκυνητή στην ιερή πόλη Βαρανάσι.

Τανζανία. Ο Τζον, ο χαμογελαστός βαστάζος που μας συντρόφευε στην ανάβασή μας στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο.

Ταϋγετος. Η καλύτερη ανατολή.

Ιορδανία. Ατμοσφαιρικό ηλιοβασίλεμα στην κόκκινη έρημο Wadi Rum

Βραζιλία. Πανοραμικό Rio de Janeiro από το λόφο του Corovado

Περού. Κορυφή του Rainbow mountain,  5.000m.

Ινδία. Πανοραμική απεικόνιση του Βαρανάσι το χάραμα.


Ινδία. Ντροπαλή προσκυνήτρια σε ναό Ινδουϊστών στην πόλη Bhuj, στον Gujarat.

Σιέρα Λεόνε. Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα.

Τανζανία. Barafu Camp, 4600m. Περισυλλογή πριν την τελική ανάβαση κορυφής

Αμερική. Από τα πιο επιβλητικά θαύματα της φύσης είναι το αχανές Grand Canyon της Αριζόνα

Παταγονία. Παγετώνας Grey. Ο τρίτος σε έκταση παγετώνας στη γη

Ιορδανία. Οι πολύχρωμοι ένοικοι στην Πέτρα.


Περού. Το Machu Picchu το κοιτάς, δεν του γυρίζεις την πλάτη.
https://kourdistoportocali.com