Κάθε σούρουπο αναπολώ σκιές ανέμων που φύσηξαν και μου 'δωσαν ανάσα ζωής, στην αποπνικτική έρημο του ταξιδιού μου... Τότε, πριν ακόμα φορέσω τη θλίψη του φθινοπώρου ενός ατέλειωτου χωρισμού...ενός χωρισμού
χωρίς" αντίο"....Πριν το σούρουπο, μου γίνει μόνιμο ένδυμα μοναξιάς και νοσταλγίας...
Όπου να στρέψω το βλέμμα παντού ραγισμένοι καθρέφτες με
παγιδευμένα είδωλα...αλλοιώσεις παιδικών μου ονείρων σε μονοπάτια χαμένων ψευδαισθήσεων...συνοικίες ανεκπλήρωτων πόθων...στείρες πηγές που δεν με ξεδίψασαν...
Μαρίζα Τσιτμή