Πέμπτη, Απριλίου 23

Ταξίδι νοσταλγίας, ή μήπως φυγής;-Εκδόσεις Οσελότος

Ίσως να φταίω κι εγώ, που έκανα τότε πως δεν είδα την πλάνη... Που ξέρεις, ίσως και να 'θελα να παίξω το παιχνίδι σου... Τα συναισθήματα χάνουν την έννοια τους όταν οι λέξεις γίνονται περιττές, κι όταν η σιωπή κάνει αισθητή τη παρουσία της -Ότι και να γίνει θα είμαι εκεί, κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι... - μου είχες πει τότε...
Και σίγουρα δεν υπάρχει πεπρωμένο όσο εμείς παίρνουμε αποσπάσματα από τη ζωή. Λάθος δρόμος είναι η πυρκαγιά, ή, η πλημμύρα;


Στα τραγούδια που αγαπήσαμε,στα όνειρα που αφήσαμε να δραπετεύσουν νύχτα, χειμώνα καιρό. Το να γράφεις αυτά που νιώθεις είναι σαν να προσπαθείς να επουλώσεις παλιές πληγές, είναι ένα παράξενο μοναχικό ταξίδι η γραφή, ταξίδι άγονης γραμμής.... αναμοχλεύοντας σκιές στη καταχνιά της λήθης....
Μαρίζα Τσιτμή