Κυριακή, Μαΐου 24

Σαν πνοή καλοκαιρινής αύρας ....


...πέρασες ένα φεγγάρι απ' τη ζωή μου, και μετά χάθηκες. Εκκωφαντικός ο θόρυβος της σιωπής , η μοναξιά παράνοια, που με οδηγεί σιγά-σιγά αλλά σταθερά στη τρέλα .
Σε κενό χρόνου αιωρούμαι, τα ρολόγια πάγωσαν μέσα στο χωροχρόνο, οι δείκτες τους ασάλευτοι, σκούριασαν. Άχρονες εποχές  γκρίζο χρώμα παντού, τα καλοκαίρια 
δραπέτευσαν, και μια ατέρμονη  βαρυχειμωνιά έχει τυλίξει σα σάβανο τη ψυχή μου.. Ποτέ ξανά δε θα μπορέσω να κοιτάξω στο καθρέφτη των ματιών σου,τα μάτια μου... 
Μόνη, είναι οδυνηρό να ξέρω πως στο εξής σε κάθε τρίξιμο της πόρτας δεν θα 'σαι πια εσύ, δεν θα 'ναι ο ερχομός σου στο θόρυβο των κλειδιών στο άνοιγμα της πόρτας που με αγωνία περίμενα κάθε φορά το άκουσμα των βημάτων σου, για να γαληνέψει η ψυχή μου.... Τώρα σα θα τρίζει η πόρτα του σπιτιού μας, τις άγριες νύχτες του χειμώνα  θα ‘ναι μόνο ο αγέρας να με κρατά συντροφιά για να μη νιώθω μόνη... Κι εκείνες οι νότες της κιθάρας σου. εκείνο το τραγούδι , θυμάσαι;  Μου έχει γίνει βραχνάς, πένθιμο εμβατήριο στη ψυχή μου...σα χαλασμένη κασέτα... ξανά, και ξανά, ποτέ δε σταματά να ηχεί στα αυτιά μου... Η κιθάρα σου είναι εκεί,  εκεί... όπως την άφησες... σιωπηλή, μόνη, θλιμμένη, και τι παράπονα δεν μου κάνει, σα πέφτει το  βλέμμα  μου πάνω της. Θύμησες....θύμησες οδυνηρές, πολύπλοκες, συναισθήματα πόνου ανάμικτα με νοσταλγία, εικόνες που αφήνουν στο διάβα του χρόνου όλο και πιο έντονα, εκείνες τις επώδυνες μυρωδιές μνήμης ....που στάζουν αίμα...
Μαρίζα Τσιτμή