Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής
Η πρόσφατη συμφωνία ανάμεσα στην χώρα μας και την Ιταλία αναφορικά με την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών είναι μια σημαντική εξέλιξη, αφού μετά από 43 ολόκληρα χρόνια η Ελλάδα υπέγραψε μία διμερή συμφωνία με φίλη και σύμμαχο χώρα που βασίζεται πάνω στις αρχές του διεθνούς δικαίου της θάλασσας ,
το οποίο σταθερά και διαχρονικά υποστηρίζει στη νεότερη έκδοση του εδώ και 38 χρόνια από την Σύμβαση της Τζαμάικα.
το οποίο σταθερά και διαχρονικά υποστηρίζει στη νεότερη έκδοση του εδώ και 38 χρόνια από την Σύμβαση της Τζαμάικα.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη συμφωνία υπογράφηκε μετά από αρκετή χρονική καθυστέρηση και σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική περίοδο, όπου στην ευρύτερη περιοχή μας η κατάσταση είναι πολύ οριακή , λόγω των δραματικών εξελίξεων στην Λιβύη (με εμφανή στα πεδία μάχης της Βορειοαφρικανικής ακτής την ισχυροποίηση του Τουρκικού παράγοντα και της GNA του Σάρατζ ), των αλλεπάληλων Τουρκικών απειλών σε βάρος της χώρας μας από τα Μαράσια στον βόρειο Έβρο μέχρι τα Δωδεκάνησα, την περιοχή του αντιπαραγωγικού και προβληματικού Μνημονίου Άγκυρας-Τρίπολης και μέχρι τα όρια της ΑΟΖ της Κύπρου.
Επιπλέον βιώνουμε τα πρώτα βήματα μίας χρονικής περιόδου σε μετά-covid19 κατάσταση , με πολλά στοιχεία αβεβαιότητας για το μέλλον σε περιφερειακό, Μεσογειακό και παγκόσμιο πλαίσιο.
Ως εκ τούτου θεωρώ την συμφωνία Αθήνας-Ρώμης ως ένα θετικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης, εν μέσω αχαρτογράφητων νερών σε όλους τους υποχώρους της Ανατολικής Μεσογείου…
«Ομως οι δραματικές εξελίξεις στην Λιβύη έχουν προκαλέσει ανησυχία σε σειρά κρατών που υποστήριξαν και υποστηρίζουν με διαφόρους τρόπους τον πολέμαρχο Χαφτάρ που απέτυχε να θέσει μετά από κακοσχεδιασμένες επιχειρήσεις 14 μηνών υπό τον έλεγχο του την Τριπολιτάνα .
Πέραν της Ελλάδος που καλείται να επανεξετάσει κάποιες θέσεις της αναφορικά με τον Χάφταρ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Κύπρος και η Ρωσία βλέπουν την ισχυροποίηση της Άγκυρας στο εμφυλιοπολεμικό τοπίο της Λιβύης (πολιτικά-στρατιωτικά-χρήση όπλων Τουρκικής παραγωγής), ενώ λόγω των καλών σχέσεων του Ερντογάν με τον Τραμπ γίνεται λόγος για μία “νέα κατάσταση στην Λιβύη”.
Το ΝΑΤΟ δια στόματος του Νορβηγού ΓΓ Γιενς Στόλντεμπεργκ υποστηρίζει τις Τουρκικές κινήσεις σε Λιβύη και Συρία (δυτικά και ανατολικά του Ευφράτη , ενώ το Ισραήλ παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο.
Η ΕΕ για πολλοστή φορά εμφανίζεται αναιμική και αδύναμη για να αναλάβει πρωτοβουλίες ενώ η αεροναυτικό-δορυφορική επιχείρηση ΕΙΡΗΝΗ/IRINI δεν έχει προοπτική και μέλλον. Αμερικανοί-ΝΑΤΟ-Γερμανοί-Ιταλοί και ΕΕ δεν επιθυμούν-όπως και η Άγκυρα την όποια διχοτόμηση της Λιβύης , γιατί η Ρωσία θα την εκμεταλλευτεί για να έχει στρατιωτική βάση στην περιοχή ανατολικά της Σύρτης.
Η επόμενη χρονική φάση για την Έλλαδα θα είναι πολλή κρίσιμη, και η πιθανότητα εκδήλωση ενός «θερμού επεισοδίου» είναι αρκετά υψηλή.
Το Τουρκο-Λιβυκό σύμφωνο του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 2019, πέραν των παράνομων ενεργειακών δραστηριοτήτων σε τμήματα της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας έχει «οπλοποίησει» την Άγκυρα σε συνδυασμό δε με το αίτημα της Τουρκικής κρατικής εταιρίας TRAO για την αδειοδότηση θαλασσοτεμαχίων για έρευνα μέσα στην υφαλοκρηπίδα μας (από ΒΑ Ρόδου μέχρι το νομό Λασιθίου), ενδέχεται να προκαλέσει εκρηκτικές καταστάσεις.
Το πολυδιαφημιζόμενο Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας βρίσκεται πάντοτε στο προσκήνιο, σε συνδυασμό με «πονηρές» κινήσεις της Άγκυρας σε Αλβανία , Αλγερία και Τυνησία.
Από την άλλη πλευρά οι προσεχείς επαφές μας (εκ νέου) με την Αίγυπτο για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών θα είναι πάρα πολύ δύσκολες και είναι αβέβαιο αν θα υπάρξει αποτέλεσμα.
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι τα ζητήματα είναι οριακά, με την Τουρκία να έχει αποθρασυνθεί, και έτσι θα δοκιμαστούν πολύ οι αντοχές μας…