Οι ώρες κόρες του χρόνου, φύγανε κι αυτές μακριά..

Και τώρα σιωπή ...εκκωφαντική  σιωπή
τα όνειρα μου ναυάγιο στων πονεμένων τη γη
τρόμαξε η  αστραπή τη νύχτα, καθώς έβρεχε ο ουρανός
σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό, κι έπεσε στη στράτα μου κεραυνός


Καμμένο τοπίο γύρω μου, περπατώ σε συντρίμμια

ανασκαλεύω αναμνήσεις...μέσα στα αποκαΐδια

ασήκωτο το φορτίο, τα βήματα μου βαριά

οι ώρες , οι κόρες του χρόνου, φύγανε κι αυτές μακριά

Στις καταιγίδας τη χώρα στη γειτονιά της βροχής
ήτανε το δικό μου ταξίδι, ένα ταξίδι άγονης γραμμής
ήλιος στα μέρη αυτά εδώ, ποτέ δε βγαίνει
το καλοκαίρι δραπέτευσε, η παγωνιά,  μόνιμα εδώ μένει..

Μαρίζα Τσιτμή