Τετάρτη, Ιουνίου 3

Δεν έχουμε περιθώρια για περαιτέρω εφησυχασμό....

Η αντίστροφη μέτρηση για την προσαρμογή στην … δυστοπία  άρχισε!!!

Γράφει ο Περικλής Δανόπουλος
Όλα αυτά που ζούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από το λυκαυγές της νέας εποχής, της προσαρμογής στο νέο κοινωνικό μοντέλο.
Της υπακοής, της αποδοχής, της αυτόβουλης πειθάρχησης.
Ζούμε στην εποχή του homo obedientes.
Μια βόλτα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, θα πείσει και τον κάθε δύσπιστο.
Οι περισσότεροι, θα χτυπήσουν το εισητήριο τους ακόμα και στις 12 το βράδυ.
Οι περισσότεροι, δεν θα δεχθούν το εισητήριο που θα τους προσφέρεις και το οποίο έχει ακόμα, μια ώρα διαδρομής.
Η φοβία του προστίμου.
Ουρές έξω από τις τράπεζες και τα γραφεία της ΔΕΗ , από την πρώτη ημέρα της αναγραφόμενης ημερομηνίας πληρωμής.
Για την ΕΥΔΑΠ το ίδιο.
Ο φόβος της διακοπής.
Ουρές στις τράπεζες και για τα χρέη προς το Δημόσιο, έκδηλη η αγωνία του ανθρώπου μπρος στο μηχάνημα, με τον φόβο μην κάνει κάποιο λάθος, για να πληρώσει έγκαιρα την υποχρέωση του, ώστε να μην έχει τον φόβο της κατάσχεσης στον λογαριασμό του.
Κι ας μην έχει άλλα χρήματα για να βγάλει την εβδομάδα.
Στην δουλειά, σιωπή και φόβος, καθόλου συναναστροφές, γιατί το αφεντικό είναι πλέον ελεύθερο να διώξει όσους θέλει και να προσλάβει άλλους με τις μισές ώρες.
Και δεν είναι μόνο η ατομική στάση του καθενός, γιατί αυτή μετατρέπεται μέσω κοινωνικών αυτοματισμών σε συλλογική και ο απείθαρχος (αυτός που δεν φοράει μάσκα, αυτός που δεν χτυπά εισιτήριο γιατί δεν έχει, αυτός που κατηγορεί τον καημένο τον εργοδότη κλπ), κατηγορείται ως παράσιτο, λούμπεν απόβλητος και ενίοτε καταγγέλεται.
Τα όπλα δεν παίζουν πια τόσο μεγάλο ρόλο, παρά μόνο σε ακραίες καταστάσεις.
Τώρα, το μεγάλο όπλο είναι ο φόβος.
Φόβος της απώλειας, για τους λιγοστούς πόρους, το σπίτι, μέχρι για την ίδια την ζωή.
Κι έτσι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, μιας κοινωνίας ανθρώπων, που έχουν υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και σε ιδιώτες (εργοδότες), χωρίς τις αντίστοιχες παροχές και δικαιώματα, που διαρκώς μειώνονται.
Κι εδώ σε όλα αυτά, παίζει κυρίαρχο ρόλο ο ηγέτης
Η εικόνα του ηγέτη βέβαια, δεν μπορεί να είναι σαν αυτή του μεγάλου αδελφού του Όργουελ.
Πρέπει να είναι καλο μακιγιαρισμένη, το χαμόγελο μεγάλο, τα ρούχα άψογα σιδερωμένα.
Τα λόγια που εκφέρει, να δείχνουν αλληλεγγύη και στοργή για τους πολίτες.
Κι ας είναι κούφια και κενά περιεχομένου.
Η ζωή όλων μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ταινία που παίζεται σε ένα υπολογιστή.
Μια καλά σχεδιασμένη επανάληψη προκαθορισμένων κινήσεων.
Καμιά αναφορά, στην χαοτική αλλά σαφώς πολύ περισσότερο ελεύθερη ζωή που ζούσαμε.
Ο υπολογιστής, η τεχνητή νοημοσύνη δηλαδή, είναι εκείνος που δίνει τις εντολές, για διακοπές, κατασχέσεις, συλλήψεις.
Μια φτηνή διασκευή του MATRIX , χωρίς την επίπλαστη ευμάρεια όσων ζουν μέσα σε αυτό, μακάριοι στην άγνοια τους.
Φορέστε τις μάσκες σας και κρατάτε αποστάσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση για την προσαρμογή στην …δυστοπία μόλις άρχισε!!!