Ας ήταν να χάραζε μια καινούργια μέρα και να μας έβρισκε το ξημέρωμα μαζί...ας ήταν να ξυπνούσα ένα πρωί και να 'σουν εσύ στο πλάι μου...Πόσος πόνος μπορεί να κρύβεται πίσω από μια νοσταλγία αγάπης, φλόγα ακοίμητη που σιγοκαίει τα σωθικά.. . Όταν οι θύμησες είναι το μοναδικό σου "καταφύγιο", τις ώρες που πνίγεσαι στη σιωπή και δεν
αντέχεις άλλο τις κραυγές της ψυχής σου... ο χρόνος δεν υπάρχει...
Αγάπη ανεκπλήρωτη, σιωπηλή, που την έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου, χαμένη στην ομίχλη της λήθης...
Ένα χάραμα με σένα στο πλάι μου... τι να 'ταν άραγε;
Να 'ταν για μένα μια πρωτόγνωρη άνοιξη; ή μήπως ένας ακόμη...θάνατος, ο θάνατος της ψυχής μου; Ποιος ξέρει, ποτέ δεν θα το μάθω...
Μαρίζα Τσιτμή