σαν εικόνα θεία, σαν ζωγραφιά
απ' του χρόνου τη λήθη θα προβάλεις χλωμή
με αναμνήσεις πολλές, αναμνήσεις βροχή
Τώρα πια, θα έρχεσαι σαν οπτασία αχνά αχνά
η θύμησή σου θα μ' ανοίγει πληγές στη καρδιά
οι αναμνήσεις θα πονούν, θα αιμορραγούν, θα στάζουν αίμα
μα εγώ θα σου λέω μείνε κι άλλο κοντά μου, κι ας ζω σε ψέμα
Τώρα πια, θα σε βλέπω μόνο σε όνειρα απατηλά
πέρασες τη διαχωριστική γραμμή, μπήκες στη χρονική σκιά
με τη σκέψη μου μόνο θα συνδέομαι μαζί σου
η πραγματικότητα σκληρή, πως να συνηθίσω τη φυγή σου;
Τώρα πια, δε μπορώ να σε χαϊδέψω...να σ' αγγίξω
στο κόσμο της φαντασίας μου, εκεί μόνο θα μπορώ να σε βρίσκω
η σκέψη αυτή με κάνει παράλογη
έφυγες εσύ, και πέρασα σε άλλη διάσταση...
Μαρίζα Τσιτμή