Πέρασες ένα φεγγάρι απ' τη ζωή μου.. και μετά χάθηκες... Εκκωφαντικός ο θόρυβος της σιωπής , η μοναξιά παράνοια, που με οδηγεί σιγά-σιγά αλλά σταθερά στη τρέλα ...
Σε κενό χρόνου αιωρούμαι, τα ρολόγια πάγωσαν μέσα στο χωροχρόνο, οι δείκτες τους ασάλευτοι. Άχρονες εποχές , γκρίζο χρώμα παντού, τα καλοκαίρια δραπέτευσαν, και μια ατέρμονη βαρυχειμωνιά έχει τυλίξει σα σάβανο τη ψυχή μου...Σιωπή, η απουσία σου απ' τη ζωή μου σπασμένος καθρέφτης, ποτέ ξανά δε θα μπορέσω να κοιτάξω στο καθρέφτη των ματιών σου τα μάτια μου... Μόνη, είναι οδυνηρό να ξέρω πως στο κάθε τρίξιμο της πόρτας που θα ακούω, δεν θα 'σαι πια εσύ...δεν θα 'ναι ο ερχομός σου,
ο θόρυβος των κλειδιών το άνοιγμα της πόρτας, που με αγωνία περίμενα κάθε φορά για να ακούσω τον θόρυβο των βημάτων σου και να γαληνέψει η ψυχή μου.... Τώρα σα θα τρίζει η πόρτα του σπιτιού μας, τις άγριες νύχτες του χειμώνα θα ‘ναι ο αγέρας να με κρατά συντροφιά για να μη νιώθω μόνη... Κι εκείνες οι νότες της κιθάρας σου, εκείνο το τραγούδι , θυμάσαι; μου έχει γίνει βραχνάς, πένθιμο εμβατήριο της ψυχής μου, σα χαλασμένη κασέτα... ξανά, και ξανά, που ποτέ δε σταματά να ηχεί στα αυτιά μου...
Η κιθάρα σου είναι εκεί, εκεί... όπως εσύ την άφησες... σιωπηλή, μόνη, θλιμμένη, και τι παράπονα δεν μου κάνει, σα πέφτει το βλέμμα μου πάνω της, Θύμησες....θύμησες οδυνηρές, πολύπλοκες, συναισθήματα πόνου ανάμικτα με νοσταλγία, εικόνες που αφήνουν στο διάβα του χρόνου όλο και πιο έντονα εκείνες τις επώδυνες της μνήμης μυρωδιές....που χάθηκαν στην αχλή της αιωνιότητας..
Μαρίζα Τσιτμή