Μνήμες... σαν παλιά του σινεμά ταινία που
μέρα με τη μέρα ξεθωριάζει, σβήνει μέσα στη ξέφρενη πορεία του χρόνου. Αχνά
σημάδια αναγνώρισης στο θαμπό φλας της μνήμης με έντονα συναισθήματα
νοσταλγίας για όσα ζήσαμε σε μικρές ανάσες χρόνου.. Στιγμές που χάθηκαν για
πάντα στη καταχνιά του αδιάβατου ονείρου ...Ψευδορκίες του τρομοκράτη χρόνου... στήσαν στον τοίχο τη ζωή ....τη τουφέκισαν
...σε ποια ρωγμή του αχανούς σύμπαντος κρύφτηκες και σιώπησε ακόμη κι η ανάσα της απουσίας σου...
Μαρίζα Τσιτμή