Του Γιώργου Κράλογλου
Έρχεται δεύτερο κύμα πανδημίας. Φεύγουν οι επενδυτές. Ο τουρισμός των 15 δισ. φέρνει 3 δισ. Και τα μαύρα θα δώσουν 5-7 δισ. λιγότερα στην οικονομία.
Το λαθρεμπόριο (καύσιμα, τσιγάρα, καπνός, ηλεκτρονικά -κάθε μορφής- και άλλα είδη καθημερινών αναγκών…) που παραμένει στο μέγα ύψος του..., στις πόλεις, και στο απέραντο βάθος του, στην επαρχία (συμπεριλαμβανομένης και της μαύρης αγοράς εργασίας) υπολογίζει πως χάνει, κάθε μήνα, περίπου 1 δισ. από τον τζίρο του και συνολικά 7 δισ. από τις αρχές του 2020.
Έτσι τα λογαριάζουν στην αγορά, αυτοί που ξέρουν να μετράνε το "πέρασμα" της μαύρης οικονομίας στην κανονική.
Τα ίδια όμως και στη λιανική. Σε όλα τα επίπεδα (από το κατάστημα μέχρι τη λαϊκή αγορά). Τραβάνε τα μαλλιά τους, αφού καθημερινά (αν κάνουν ταμείο) ψάχνουν το 50% του τζίρου
που έχασαν, από το τέλος του 2019, και δεν μπορούν να προβλέψουν τίποτε για το 2020.
που έχασαν, από το τέλος του 2019, και δεν μπορούν να προβλέψουν τίποτε για το 2020.
Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι "λογαριασμοί" στο υπουργείο Οικονομικών και στην Τράπεζα της Ελλάδας για το ποσοστό της ύφεσης μέσα στο 2020.
Η Κομισιόν μας δίνει βέβαια (σε κάθε ευκαιρία) τα στοιχεία της Eurostat για 9,5% ύφεση. Αλλά εμείς εκεί. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν θα ξεπεράσουμε το 9%. Λες και κάτι θα αλλάξει στην αγορά.
Λες και θα αποφύγουμε τον οικονομικό κατήφορο της ρηχής μας οικονομίας που θα δοκιμασθεί άγρια από τον Σεπτέμβριο.
Και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με την κυβέρνηση. Ούτε με το τι παρέλαβε στα ισοζύγια του πάρε-δώσε του κορβανά. Ούτε με την πληρωμή των δανεικών μας.
Η δική μας ύφεση, η ελληνική ύφεση του 2020, δεν ήλθε για να φύγει. Θα κάτσει και λόγω του δεύτερου κύματος του κορονοϊού. Και μετά, αν η παγκόσμια κοινότητα καταφέρει να απαλλαγεί από το φονικό τσουνάμι της πανδημίας.
Η πρώτη φάση της δικής μας δοκιμασίας είναι ότι θα τιναχτεί στον αέρα η πρόχειρη, και με καθαρά πολιτικά κριτήρια, επιδοματική πολιτική.
Οι κραδασμοί θα ξεκινήσουν στις 15 Οκτωβρίου που λήγει το πρόγραμμα κρατικών επιδοτήσεων "Συν-εργασία", αν δεν υπάρξει τρόπος να συνεχιστούν οι επιδοτήσεις και το 2021!
Ας σημειώσουμε μόνο τούτο. Πότε ξαναείδαμε, ακόμη και στην 40χρονη ελληνική σοβιετία, να ζητάς από τις 15 Αυγούστου (δύο μήνες πριν) μέριμνα του κράτους-πατερούλη για τις ελεημοσύνες που προγραμματίζονται να διακοπούν δύο μήνες μετά. Στις 15 Οκτωβρίου 2020.
Και δεν είναι αυτό μόνο. Μαζί με το αίτημα του συνόλου της ιδιωτικής αγοράς εργασίας να ξεκαθαρίζεις (το έκαναν, χθες και προχθές, όλοι οι εργαζόμενοι και οι επαγγελματίες του τουρισμού και των υπηρεσιών, με τις Οργανώσεις τους) πως η επιδότηση της δουλειάς από το κράτος είναι μονόδρομος.
Και να προειδοποιείς πως ο άλλος δρόμος είναι το λουκέτο. Λουκέτο όμως για πάντα και όχι με προσωρινή διακοπή.
Αλλά τι θα σου δώσει ο κορβανάς, όταν από τον Ιανουάριο χάνει, κάθε μήνα, έσοδα πάνω από 1 δισ. ευρώ. Το δε τελευταίο δίμηνο βλέπεις στο βάθος της "τρύπας" χαμένα (συνολικά) κάπου 3 δισ.
Με απώλειες κρατικών εσόδων (στον ρυθμό αυτό) πάνω 10-13 δισ., μέχρι τις 15 Οκτωβρίου (που λήγει η προθεσμία του "Συν-εργασία"), τι θα πάρεις, από τον κορβανά, για να ελπίζεις σε συνέχιση της επιδότησης της ιδιωτικής εργασίας.
Για την κρατική ούτε λόγος. Τα έχουμε ξαναπεί. Στην κρατική μισθωτή εργασία ισχύει ο "νόμος του μπεκρή". Όταν ο μπεκρής δεν τα βγάζει πέρα, κόβει από το φαί και τα ρούχα, αλλά ποτέ από το κρασί…
Ας μη ξαφνιαζόμαστε. Μετά το "έμφραγμα" της οικονομίας, το 2008, κάποιος κορονοϊός ή κάποιος Ερντογάν (το ίδιο είναι) θα βρισκόταν να την περάσει από "τεστ κοπώσεως". Να δοκιμάσει τις αντοχές της. Όταν όμως (μετά από 10 χρόνια "μνημονιακής θεραπείας" από τους δανειστές) χάνεται και χρόνος και έλεγχος, καταφεύγεις στις αιτίες της νοσηρότητας. Στην βάση της, που ασφαλώς και είναι η συνεχής συρρίκνωσης της παραγωγής. Ίσως και νομοτελειακής συρρίκνωσης, αφού (όπως εύστοχα μου σημειώνει και ο οικονομολόγος κ. Γιώργος Γεωργάνας, παλαιός φίλος της στήλης, σε χθεσινό μήνυμά του): " Όποιος είναι καλός στην αρπαγή δεν έχει ανάγκη την παραγωγή". Διαφωνεί κανείς;