Διάβασα ένα ωραίο κείμενο…
Μιλούσε για έναν άνθρωπο ο οποίος όσο ήξερε ότι θα πεθάνει μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ζούσε έντονα τη ζωή του χωρίς φόβο και με πάθος. Όταν διαψεύστηκε η αναμενόμενη «προφητεία» του θανάτου του, κλείστηκε στο σπίτι του και σταμάτησε να ζει, αφού πλέον όλα τον τρόμαζαν και είχε χάσει την εξουσία της γνώσης του τέλους του.
Όταν συνειδητοποίησε πλέον την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, «αναστήθηκε» και έζησε για πολύ ακόμα, ώσπου πέθανε έχοντας ζήσει ως τα βαθιά γεράματα.
«Ο άνθρωπος που έζησε άφοβα όσο
καιρό ήξερε -ή νόμιζε πως ήξερε- τη μέρα που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος που
πέθανε όταν ξεκίνησε να φοβάται μην πεθάνει. Και ξαναγεννήθηκε όταν
ξεπέρασε τον φόβο». (Αλλά καλύτερα να διαβάσετε όλη την ιστορία!)εδώ
Με αφορμή τον «Πεθαμένο», σκέφτηκα όλα εκείνα τα χαριτωμένα τεστάκια
που λατρεύω -εκνευριστικά- να κάνω για να προβληματίσω και γνωρίσω
καλύτερα τους ανθρώπους γύρω μου.Αν ήξερες πως έχεις ένα μόνο χρόνο ζωής, τι θα έκανες; Αν έβλεπες για τελευταία φορά ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, τι θα του έλεγες;
Ύστερα, θυμήθηκα τα λόγια του Λέο Μπουσκάλια: «Τώρα είναι η στιγμή ν’ αγοράσεις το φόρεμα. Τώρα είναι η στιγμή να προσφέρεις τα λουλούδια. Τώρα είναι η στιγμή να κάνεις το τηλεφώνημα. Τώρα είναι η στιγμή να γράψεις το σημείωμα. Τώρα είναι η στιγμή ν’ απλώσεις το χέρι σου και να αγγίξεις τον άλλο. Τώρα είναι η στιγμή να πεις χωρίς να ζητάς ανταπόδοση: “Είσαι σημαντικός για μένα. Καμιά φορά φαίνεται να το ξεχνάω. Η ζωή μου θα ήταν άδεια χωρίς εσένα”.
Μόνο όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο καταλαβαίνεις ότι η αγάπη βιώνεται στο τώρα. Είναι ο πιο σκληρός τρόπος για να μάθεις να αγοράζεις το φόρεμα τώρα, να γράφεις το σημείωμα τώρα. Μην περιμένεις το αύριο για να πεις σε κάποιον πως τον αγαπάς. Κάνε το τώρα».
Ή όταν δύο μελλοθάνατοι αποφάσισαν να κυνηγήσουν τη δική τους «bucket list» και να πραγματοποιήσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους… να ζήσουν, λίγο πριν πεθάνουν.
«Πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις», έλεγε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Θυμήθηκα, ακόμα, μια ομιλία του Steve Jobs που έλεγε: «Κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αναρωτιέμαι: “Αν αυτή ήταν η τελευταία της ζωής μου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;”. Κι όποτε η απάντηση ήταν “όχι” για κάποιες μέρες στη σειρά, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάποια αλλαγή αμέσως.
Η συνεχής υπενθύμιση ότι σύντομα θα πεθάνω, με βοήθησε να πάρω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα, όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, η περηφάνια, όλοι οι φόβοι και οι ντροπές για μια αποτυχία, όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, διαλύονται μπροστά στο θάνατο και μένει μόνο ό,τι είναι στ’ αλήθεια σημαντικό. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για ν’ αποφύγεις την παγίδα του να σκέφτεσαι συνεχώς ότι έχεις κάτι να χάσεις. Ο Θάνατος είναι, ίσως, ή καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Είναι ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου».
«Πάντοτε βρίσκω κάτι πολύ ιδιαίτερο σε ό,τι μας λείπει», έχει αναφέρει ο σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος. «Σε κάποιον μπορεί να λείπουν τα μέλη του, σε άλλον το ύψος του, σε άλλον η υγεία του, σε άλλον η ψυχική του σταθερότητα, σε άλλον ο γονιός του. Μέσα από αυτό που λείπει από τον άλλο καταλαβαίνω πάρα πολλά πράγματα. Το ότι περπατάω το βλέπω σε έναν άνθρωπο που δεν περπατάει, εκεί καταλαβαίνω τι σημαίνει περπάτημα».
Γιατί η σημασία κάποιου πράγματος να προκύπτει από την απουσία του;
Γιατί πρέπει να φτάσουμε στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου για να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ζωής; Γιατί μόνο όταν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε θυμόμαστε πως θέλουμε να ζήσουμε; Θυμόμαστε όλα όσα ονειρευτήκαμε και ποτέ δεν κάναμε, θυμόμαστε αυτά που πραγματικά είχαν σημασία στη ζωή μας και τα ξεχάσαμε;
Γιατί πρέπει να χάσουμε κάποιον άνθρωπο από κοντά μας –από βιολογικό ή κοινωνικό θάνατο- για να εκτιμήσουμε όσα μας προσέφερε, για να μετανιώσουμε που δεν του είπαμε όσα νιώθαμε;Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί η φράση για τους γονείς μας ότι τώρα βλέπουμε τους τσακωμούς και τις διαφορές, ενώ μετά θα βλέπουμε μια άδεια καρέκλα;
Γιατί πρέπει να βιώσουμε ένα ατύχημα ή πρόβλημα υγείας για να αντιληφθούμε πόσο σημαντική είναι η υγεία μας και πόσο ανούσια είναι να μικρά καθημερινά προβλήματα μπροστά στα ουσιαστικά πράγματα της ζωής;
Όταν είμαστε άρρωστοι εκτιμάμε την υγεία, όταν είμαστε φυλακισμένοι την ελευθερία και όταν φτάνουμε στα όρια του θανάτου εκτιμάμε τη ζωή…
Η ύπαρξη προκαλεί αδιαφορία και η απουσία συναισθήματα.
Ίσως σκεφτόμαστε καθαρά μόνο όταν βιώνουμε οριακές καταστάσεις, μεταβάσεις και μεγάλες αλλαγές. Ο χρόνος τότε κυλά αργά και μας δίνει την ευκαιρία να μελετήσουμε το καινούριο, τη νέα προοπτική, το κλείσιμο κάποιου κύκλου και επιτέλους διακρίνουμε. Ίσως η τριβή και η ρουτίνα της καθημερινότητας μας παρασύρουν. Όσα θα έπρεπε να μας νοιάζουν, τα εκλαμβάνουμε ως δεδομένα. Είναι πάντα μπροστά μας και καταλήγουν να γίνουν αόρατα.
Και φτάνει η στιγμή που αναδύεται η ουσία εξ αντιδιαστολής…
Θυμήσου τι έχεις, πριν το χάσεις. Και απόλαυσέ το. Με τα αρνητικά και τα θετικά του.
Σε όλα τα θέματα, είναι υγιές, πότε-πότε, να κρεμάς ένα ερωτηματικό στα πράγματα που θεωρείς από καιρό δεδομένα. – Bertrand Russell-
Αν επρόκειτο να πεθάνεις σύντομα και μπορούσες να κάνεις μόνο ένα τηλεφώνημα, σε ποιόν θα τηλεφωνούσες και τι θα έλεγες; … Και γιατί περιμένεις; -Stephen Levine-
https://omathimatikos.gr/?p=7725