Προσπάθησα πολύ χθες βράδυ να θυμηθώ...Να θυμηθώ τα όσα ζήσαμε, να βρω τα λόγια, τις λέξεις που ανταλλάξαμε, κείνες τις τελευταίες στιγμές ...τις στιγμές που οι ώρες πάγωσαν στο παρανοϊκό παραλήρημα του χρόνου...Τόσα χρόνια, τόσα γιατί, και...τίποτα...ένα τεράστιο "τίποτα". Κι η σιωπή δε λιγοστεύει
Μια ζωή ασάλευτο βλέμμα, χιλιάδες όνειρα νεκρά
σε μια φωτογραφία κρεμασμένη στον τοίχο της ψυχής μου...Aναρωτήθηκα αν υπάρχει τρόπος άλλος, να δείξεις όλα όσα αισθάνεσαι μέσα σου, αφού δεν υπάρχει τρόπος να τα πεις..δε γίνεται να σ' ακούσει ...Σε ποιόν να πεις αυτά που έχουν ένα και μόνο έναν αποδέκτη που θα μπορούσε να τα ακούσει;
Η σκιά της απουσίας έχει βαρύνει τη ψυχή μου .. ο αγέρας της.αποπνικτικός, οι θύμησες σε μια συνεχόμενη θύελλα συναισθημάτων.... Γράφω και σβήνω λέξεις χρόνια τώρα, για να κρύψω τις πληγές μου, τις καμουφλάρω όσο γίνεται για να μη φαίνονται... προσποιούμαι ότι τάχα ζω, ενώ η ψυχή μου είναι μαζί σου...
Νιώθω την ανάσα σου...ανασαίνω...την ανάσα της σιωπής σου, τον παγωμένο αέρα της απουσίας σου, μέρες άχρωμες, ώρες νεκρές...σε μια παλίρροια συναισθημάτων από ένα κουρνιαχτό σκόνης που άφησε πίσω του ο χρόνος μπερδεύοντας μνήμες, μυρωδιές νοσταλγίας, αποσιωπητικές εικόνες που όλες έχουν τη μορφή σου.
Μαρίζα Τσιτμή