Θυμάμαι
η ορχήστρα έπαιζε το βαλς των χαμένων ονείρων
όταν
ειδωθήκαμε για πρώτη φορά
με
τα μάτια ανταλλάξαμε λόγια αγάπης, λόγια που δεν ειπώθηκαν όμοια
από
χείλη ποτέ ξανά...
Άνοιξη
ήταν θυμάμαι , κι όλα γύρω μας σαν σε παραμύθι, κι εμείς παιδιά
ήταν
μοιραίο να αγαπηθούμε παράφορα,
συνεπαρμένοι
από ένα χορό του βαλς ταξιδέψαμε σε μέρη πρωτόγνωρα, εξωτικά
ήταν
λες και η μοίρα να μας είχε κλείσει κρυφά ραντεβού ,πριν από πολύ καιρό
Λόγω
ανάγκης εσύ έπρεπε να φύγεις για λίγο απ΄τη πόλη, τότε λέγαμε χωρισμός
προσωρινός, μετά, μεσολάβησαν τόσα πολλά... πως πέρασαν τα χρόνια...πως πέρασε ο
καιρός!
Σε
ένα βαλς χαμένων ονείρων πάγωσε το όνειρο μας για πάντα εκεί
άγραφη
έμεινε η σελίδα μας, λευκή, μας έπαιξε άγριο παιχνίδι η ζωή...
Μαρίζα Τσιτμή