Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 2

Ένα βαλς , μια ζωή για πάντα


Θυμάμαι η ορχήστρα έπαιζε το βαλς των χαμένων ονείρων
όταν  ειδωθήκαμε για πρώτη φορά
με τα μάτια ανταλλάξαμε λόγια αγάπης, λόγια που δεν ειπώθηκαν όμοια
από χείλη ποτέ ξανά...

Άνοιξη ήταν θυμάμαι , κι όλα γύρω μας σαν σε παραμύθι, κι εμείς παιδιά
ήταν μοιραίο να αγαπηθούμε παράφορα,
συνεπαρμένοι από ένα χορό του βαλς ταξιδέψαμε σε μέρη πρωτόγνωρα, εξωτικά

Ένα βαλς, ένας χορός ,και το βλέμμα στα μάτια φλύαρο, διεγερτικό
ήταν λες και η μοίρα να μας είχε κλείσει κρυφά ραντεβού ,πριν από πολύ καιρό

Λόγω ανάγκης εσύ έπρεπε να φύγεις για λίγο απ΄τη πόλη, τότε λέγαμε  χωρισμός προσωρινός, μετά, μεσολάβησαν τόσα πολλά... πως πέρασαν τα χρόνια...πως πέρασε ο καιρός!
Σε ένα βαλς χαμένων ονείρων πάγωσε το όνειρο μας για πάντα εκεί
άγραφη έμεινε η σελίδα μας, λευκή, μας έπαιξε άγριο παιχνίδι η ζωή...
Μαρίζα Τσιτμή