κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλουμυστήρια πλάσματα
Σούρουπο στο σταθμό. Σε βλέπω να τρέχεις να προλάβεις. Στέκομαι στην απέναντι αποβάθρα, μα ακούω το λαχανιασμένο «μη φύγεις πάλι», νιώθω την ένταση από την αγκαλιά του αποχαιρετισμού. Δεν ακούω τι λέτε, μα τα μάτια σας τα λένε όλα. Το τελευταίο φιλί, μέχρι το επόμενο -ποιός ξέρει πότε;- το κρυφό δάκρυ μόλις στρίψεις το κεφάλι, το χαμένο βλέμμα μόλις το τρένο φύγει. Και τότε, νιώθω στα αυτιά μου το θόρυβο της καρδιάς σου που χτυπά βίαια στις ράγες, λες και μια αόρατη αλυσίδα την ξερίζωσε και τη σέρνει πίσω του καθώς αυτό ξεμακραίνει.
Σε βλέπω που σαστίζεις, κοιτάς γύρω σου, κοιτάς, μα δε βλέπεις, σκοτείνιασε ο κόσμος, βουβάθηκε η πόλη, ερήμωσε ξαφνικά κι εσύ είσαι μόνος. Νιώθεις μισός. Ή μάλλον ούτε μισός, νιώθεις ανύπαρκτος, μιας κι ο λόγος ύπαρξής σου έφυγε πια μακριά. Νυχτώνει μα δεν έχεις πού να πας, έτσι νομίζεις. Κάποιος δίπλα σου κάτι σε ρωτάει, μα δεν απαντάς. Δεν ακούς, δε σε νοιάζει να ακούσεις. Κάθεσαι λίγες στιγμές στο παγκάκι, και φεύγεις μέσα στο σκοτάδι. «Κατάρα η απόσταση», σ’ ακούω να ψιθυρίζεις πριν χαθείς.
-
Πόσο δίκιο έχεις… Ναι. Είναι κατάρα. Έχω καθίσει κι εγώ πολλές φορές στο απέναντι παγκάκι, το έχω ψιθυρίσει κι εγώ, μάλιστα το ούρλιαξα σαν τρελός κάποιες νύχτες, έχω κλάψει βουβά στο ίδιο μέρος. Φίλε μου, σε νιώθω. Γνωρίζω καλά τον κόμπο στο στέρνο σου, τις ιδρωμένες παλάμες σου, τις φωνές μέσα στο κεφάλι σου που κάνουν αντίλαλο με το κενό της ψυχής σου και σε ξεκουφαίνουν. Μα να σου πω κάτι; Αν μου επιτρέπεις βέβαια, γiατί δεν σε ξέρω κιόλας…αλλά να, σε βλέπω τόση ώρα σαν χαμένο, ακούω το λυγμό σου, μετράω τα κομμάτια σου…Βαριά κατάρα, λοιπόν, η απόσταση, μα λύνεται κάτι στιγμές. Λύνεται -έστω για λίγο- με κάθε «ένα εισιτήριο για σήμερα το βράδυ, παρακαλώ». Και σου το λέω εγώ, που κάθομαι τώρα πια στην απέναντι αποβάθρα, και χαζεύω τα τρένα και τους αποχαιρετισμούς. Κατάρα η απόσταση. Μα μεγαλύτερη κατάρα, πιο βαριά, είναι να μην υπρχει κανείς να βγάλει
