Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 11

Το εξώφυλλο του TIME το Νοέμβριο του 2017.

Τότε ο Μακρόν ήταν 39 και στην Ελλάδα πιο πολύ συζητούσαμε για τη γυναίκα του παρά για τον ίδιο.
Τρία χρόνια αργότερα ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι ο Μακρόν είναι ο μόνος που μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του «ηγέτη της Ευρώπης»;
Με τη Μέρκελ σε αποδρομή, χωρίς ισχυρό διάδοχο και τη Γερμανία, παρά την οικονομική της ισχύ, να παραμένει κλειστοφοβική και διστακτική να παρεμβαίνει στο διεθνές γίγνεσθαι.

Με τη Βρετανία αυτοαπομονωμένη, αυτοεξόριστη εκτός ΕΕ, εσωστρεφή και εσωτερικά διαιρεμένη, σκιά της παλιάς κοσμοκρατορίας, αδιάφορη ακόμη και για τον παραδοσιακό της σύμμαχο, τις ΗΠΑ, και με έναν ηγέτη που δείχνει να αγνοεί τη γεωπολιτική.
Με την Ισπανία και την Ιταλία να μη μπορούν να πείσουν ότι αποτελούν διεθνούς βεληνεκούς «παίκτες».
Ο Μακρόν είναι αυτήν τη στιγμή ο πιο ισχυρός ηγέτης των παραδοσιακών ευρωπαϊκών δυνάμεων και ο μόνος με πυγμή και αποφασιστικότητα.
Μένει να δούμε αν όλα αυτά τα γνωρίσματα συνοδεύονται και από ένα υλοποιήσιμο όραμα.
Μένει να δούμε μέχρι πού φτάνουν οι φιλοδοξίες του.
Μένει να δούμε θα φύγει το «επόμενος» από τον εν δυνάμει τίτλο του και θα επιβεβαιωθεί ως ο αδιαφιλονίκητος «ηγέτης της Ευρώπης».
Σίγουρα ως Έλληνες θα επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο, δεδομένης της εχθρότητάς του προς την Τουρκία του Ερντογάν.
Αλλά και ως Ευρωπαίος θα το επιθυμούσε ο γράφων!

Άλκης ο Ευρωπαίος