_Μια χώρα κάπου στα Βαλκάνια, _η οποία παριστάνει την σπουδαία βασισμένη στο ένδοξο παρελθόν της, δίχως να βλέπει το παρόν κατάντημά της, εθελοτυφλώντας, _με κατοίκους πιο πειθήνιους κι απο γελάδια, που απλώς είναι παμφάγα, που παίρνουν 700 ευρώ και απο πάνω λένε κι ευχαριστώ, και δόξα τον Θεό, _που με το παραμικρό σηκώνουν χέρια και πόδια λέγοντας κακομοιριασμένα "και τι να κάνουμε", _που τα έξοδά τους είναι τριπλάσια απο τα έσοδά τους, _που για να πάνε διακοπές παίρνουν διακοποδάνειο, _που οδηγάνε μερσεντές μα μετά δυό χρόνια τους την κατάσχει η τράπεζα, _που χρωστάνε τόσα σε κάρτες και δάνεια, που χάνουν το βιός τους, _που κινητό -κι όχι μόνο ένα- έχει κι ο τσομπάνος στο βουνό, _που τα προϊόντα πρώτης ανάγκης κοστίζουν ίσα ή και ακριβότερα απ' ότι σε χώρες με μισθούς 1200 ευρώ το μήνα, _που ακόμη πιστεύουν σε πολιτικούς και τρέχουν σε ομιλίες τους σαν πρόβατα επί σφαγήν, _που τα ΜΑΤ δεν διστάζουν να σκοτώσουν ανθρώπους, χτυπώντας τους όλους αδιάκριτα, _που το δικαίωμα της απεργίας έγινε κακούργημα, _που στα εργοστάσια οι επιστάτες τρομοκρατούν τους εργάτες να μην συνδικαλιστούν, _που τα αφεντικά προσλαμβάνουν 90% γυναίκες, που μετά προσπαθούν να τις πηδήξουν για αντάλλαγμα της χάρης που τις έκαναν να τις προσλάβουν, _που η εργασία, η κατοικία, η ανάπαυση, η αξιοπρέπεια, έπαψαν να σημαίνουν κάτι το αυτονόητο, και κατάντησαν χλιδή και αναμνήσεις παρελθόντος, _που η γλώσσα έπαθε ανεπανόρθωτη ζημιά, _που τα ήθη και οι αξίες άρχισαν να χάνονται αφού κατάντησαν λόγος να ντρέπεσαι γι αυτά, _που η ιστορία παραχαράζεται καθημερινά, και διδάσκεται παραχαραγμένη, _που οι μισοί πήραν των ομματιών τους και ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους, _που όσοι μείνανε παλεύουν με την φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία, τις τράπεζες, τα χρέη, τα διαζύγια και τη μιζέρια, _που ο κόσμος κρέμεται απο φρούδες ελπίδες παίζοντας ξυστό και τζόκερ μπάς και.. _που η εργασία αντικατέστησε την δουλεία, οι γαλέρες αντικαταστάθηκαν με εργοστάσια, τα μαστίγια αντικαταστάθηκαν με απολύσεις, και μόνο οι αφέντες δεν αλλάξανε, _που οι νέοι δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, _που οι γέροι παίρνουν συντάξεις εξευτελιστικές, _που το ευρώ έχει φτωχαίνει ακόμη πιο πολλούς, _που οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η ανοιχτή πληγή του κράτους, οι βδέλλες του λαού, Θα μπορούσα να γράφω...να γράφω...και τελειωμό να μην έχω.. πείτε μου σας παρακαλώ, με το χέρι στην καρδιά.. σε πόσα απο όσα έγραψα πέφτω τόσο πολύ έξω ή υπερβάλω; και σημειωτέον πως δεν ζω Ελλάδα..κι όμως, πιστεύω ακράδαντα πως, έτσι όπως τα έγραψα είναι, πιστεύω ότι είναι σαν να τα ζώ.. Θλίβομαι, γιατί είναι η χώρα μου, η πατρίδα μου, ο τόπος μου, ο τόπος που θέλω να με θάψουν μια μέρα.. γιατί κατάγομαι απο ακριτικό χωριό κάτω απο το τριεθνές, ναι, είμαι Τριγενής Ακρίτας, γιατί κατάγομαι απο πρόσφυγες προγόνους, ξεριζωμένους απο τα βάθη του Πόντου, κι εγώ να βρίσκομαι πάλι με τη σειρά μου ξεριζωμένος στην άλλη άκρη του κόσμου, και να μην μπορώ να στεριώσω στην πατρίδα μου γιατί κάθε φορά που το τολμώ με διώχνει με κάθε τρόπο.. Αδερφέ μου Έλληνα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, ίσως διακρίνεις πικρία στα λόγια μου, και δεν έχεις άδικο, έτσι είναι.. μα θα διακρίνεις και μια μεγάλη μελαγχολία απ' την αβάσταχτη νοσταλγία, κάπου ίσως μια έπαρση σε κάποια σημεία, και στο τέλος, μια ανώμαλη προσγείωση για επίλογο.. Μη με αδικείς όμως, έχω τους λόγους μου που νοιώθω πικραμένος.. Μα, φεύγοντας κάποτε, χαμένος μέσα στις σκέψεις μου και την στενοχώρια μου, τις είπα ... "μάννα μου Ελλάδα, ξανά με διώχνεις άσπλαχνα.. μα αν ποτέ με χρειαστείς, φώναξέ με, όσο μακρυά κι αν είμαι θα σε ακούσω και θα τρέξω..μη διστάσεις.. απλά, φώναξέ με ρε μάννα, κι εγώ πάλι θα 'ρθώ.. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .