Είναι βλέπεις κι εκείνη η ανάγκη που νιώθω να σε κουβαλώ μαζί μου...δε φεύγεις απ' τη σκέψη μου ποτέ. Μου λείπεις...
Τα πρωινά βάλσαμο το γέλιο σου μου έδινε δύναμη, μου χάριζε ζωή....Τα βράδια η ανάσα σου μέσα στο μισοσκόταδο της κάμαρας, αχτίδες φωτός αντανακλούσε στους καθρέφτες της ψυχής μου...τώρα μόνο σκιές, παντού σκιές.. Κι αυτές οι σκιές.... παίρνουν την θέση του άπιαστου ονείρου..
Οι μέρες μου άδειες, και φοβερά μονότονες. Κι οι νύχτες ατέρμονες και βασανιστικές Είναι στιγμές που ακροβατώ ανάμεσα στη λογική και στη παράνοια...Τις μέρες σε συναντώ στις σκέψεις μου, τις νύχτες σε ανταμώνω στα όνειρά μου..Να΄ρχεσαι ...να 'ρχεσαι κάθε βράδυ στα όνειρά μου, μη με ξεχάσεις, να 'ρχεσαι, και στα δύσκολα να μου σφίγγεις το χέρι και να μου λες [ Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ!] Κι εγώ θα δεις, θα πάψω να φοβάμαι...
Με προσπέρασε η Άνοιξη, σ ‘έσυρε μαζί της... γι’ άγνωστους προορισμούς
Έμειναν μονάχα αναμνήσεις...
Μαρίζα
Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .