Πόσο θα θελα με μια μονοκοντυλιά
να 'σβηνα όλα του χρόνου τα στραβά
να γύριζα πίσω τον χρόνο σελίδα- σελίδα
για να 'βλεπα τα πρόσωπα που άφησαν στη καρδιά μου σφραγίδα
Όμως δεν έχω τη δύναμη αυτή εγώ
ο χρόνος είναι αμείλικτος πάνω σ' αυτό
δεν μ' αφήνει ούτε για λίγο από μια χαραμάδα του να δω
αυτούς που αγάπησα κι έχασα, όσο κι αν τον εκλιπαρώ.
Σκεπάζει με σκόνη λήθης το παρελθόν και το σβήνει σιγά σιγά
ξεθωριάζει ότι όνειρα κάναμε από παιδιά
αφήνει πίσω του πόνο, απώλειες και φθορές
στη τροχιά του παίρνει αγαπημένα μας πρόσωπα, μας ανοίγει πληγές
Σαν μεγάλος μάγος, ο χρόνος με το μαγικό του ραβδί μας ακουμπά
και απ' τα νιάτα μας αστραπή, μας φτάνει στα γηρατειά
σαν να ταν χθες που βλέπαμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας παιδί
και τώρα να, ο ήλιος δύει...αχ και να ξαναγεννιόμασταν με την ανατολή!
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .