-Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλακη μας συνδέει μια πνευματική ταύτιση
-Έχω
πολλά σκοτάδια και ευτυχώς το θέατρο μου δίνει την δυνατότητα να φτιάξω
φως από τα σκοτάδια μου. Δεν βγαίνει φως από το φως (!!!)
Μιλάμε για βαριά κουλτούρα. Κουλτούρα να φύγουμε που λένε…Και πως τα λέει ο μπαγάσας. Αμολάει δήθεν βαθυστόχαστες σκέψεις σαν προπέτασμα καπνού, μια κουλτουροθολούρα ως άλλοθι στις ψυχές που σακάτευε.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης και τα σκοτάδια του>
“Έχω πολλά σκοτάδια και ευτυχώς το θέατρο μου δίνει την δυνατότητα να φτιάξω φως από τα σκοτάδια μου. Δεν βγαίνει φως από το φως.
Είμαι ένας άνθρωπος που ταλαιπωρούμαι αρκετά με τις
σκέψεις. Δεν επιλέγω συνειδητά τον δρόμο του παιδέματος. Διαλέγω αυτόν
που μου ταιριάζει και φαίνεται ότι αυτός που μου ταιριάζει έχει αγκάθια…
Ισως γιατί έτσι νοιώθω ζωντανός.
Αλλά νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι που στοιχειωδώς σκεφτόμαστε, δεν μπορούμε να ευτυχήσουμε έτσι απλά…
Εχω πολύ λίγους φίλους αλλά αρκετές παρέες. Είμαι μονήρης. Είμαι δύσκολος και με τον εαυτό μου. Και είμαι μοναχικός. Με φοβίζει ότι θέλω να φεύγω από μια παρέα για να πηγαίνω τεράστιες βόλτες, με φοβίζει για το μέλλον. Ακόμα δεν έχω συνθηκολογήσει, δεν έχω βαφτίσει τον φόβο μου αγάπη για να πορευτώ.
Μου είχε πει κάποτε η μάνα μου, «δεν θες να φτιάξεις την ζωή σου παιδί μου;» «Από φόβο», της είπα… Κι ενώ περίμενα να μου πει, όχι από φόβο, αλλά από αγάπη, μου είπε, «ναι, από φόβο. Eπειδή φοβάσαι την μοναξιά».
Δεν κυνηγάω την ανήσυχη ζωή. Μόνο του με πάει από εκεί. Ανήσυχο πνεύμα… Στο θεάτρο ήμουν αρκετά correct κι αυτό φαίνεται ότι με στένευε.
Θυμάμαι σε μια παράσταση στο Αμόρε είπα στην σκηνοθέτιδα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα εκτός από το να κουνήσω τα αφτιά μου. «Tότε βγες και κάνε αυτό», μου είπε. Και βγήκα, κάτι αδιανόητο για μένα. Αλλά από τότε που κούνησα τα αφτιά μου, βγήκαν πολλά πράγματα από μέσα μου. Ενοιωσα τρομερή απελευθέρωση. Πιστεύω ότι η ζωή είναι τσίρκο. Και το τσίρκο είναι δελεαστικό, θεαματικό αλλά έχει κι έναν φόβο, ένα δέος.
Επίσης εκτιμώ πολύ την ζωή, χωρίς να έχω αγιοποιήσει την τέχνη. Φοβάμαι πολύ τον αυτισμό της τέχνης κι ότι από μια φράση μας κρέμεται η τύχη της υφηλίου. Κι ας πετάγομαι από τον ύπνο μου για τον Οιδίποδα. Εχω αίσθηση της μεγάλης εικόνας που είναι η ζωή. Δεν θα κλειστώ στον εαυτό μου.
Τώρα, στον Οιδίποδα, η παράσταση αποθεώνεται κι αυτό είναι μια μεγάλη δικαίωση για τον καλλιτέχνη –κλαμμένοι άνθρωποι χειροκροτούν όρθιοι, κάποιοι έρχονται και μου φιλούν τα χέρια.
Νοιώθω τεράστια χαρά. Οταν φεύγω όμως, μετά, λέω στον εαυτό μου, και τώρα κανονικά. Αυτό με κρατάει.
Ονειρεύτηκα, ονειρεύομαι ρόλους. Γιατί οι μεγάλοι ρόλοι δεν ασχολούνται μόνο με το να δώσουν ένα στιγμιότυπο ζωής. Θέτουν βαθειά ζητήματα. Κι όσο μεγαλύτερος είναι ο ρόλος τόσο πιο ποιητικός είναι.
Αυτό που με ελκύει στο θέατρο δεν είναι η μίμηση, αλλά η ποίηση, τα πνευματικά ζητήματα του θεάτρου –που μπορεί να είναι και ένα καθημερινό γεγονός.
Γοητευόμουν πάντα από τις μεγάλες σκηνές, να είμαι μακριά από τον θεατή. Ισως έχω επηρεαστεί από το θεάτρο που έβλεπα μικρός.
Ο Οιδίποδας ήταν ένα όνειρο ζωής, ναι. Και ναι, μια προσωπική δικαίωση. Γιατί χτύπησα μόνος μου την πόρτα του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Εφαγα πόρτα για δύο χρόνια, για διαφορετικούς λόγους. Τελικά μου είπε βρες παραγωγό κι έλα να το κάνεις.
Με τον Κωνσταντίνο (σ.σ. Μαρκουλάκη) ο λόγος που είμαστε φίλοι –δεν κάνουμε πια κολλητή παρέα, κάποτε κάναμε, είναι γιατί μας συνδέει, με πολλές διαφορές, μια πνευματική ταύτιση.
Οταν μου λένε ότι είμαι ένας πνευματικός άνθρωπος του θεάτρου στεναχωριέμαι που το ακούω. Ενας ηθοποιός οφείλει να είναι και πνευματική μονάδα. Δεν γίνεται να υπάρχουν μη καλλιεργημένοι, μη σκεπτόμενοι, μη πνευματικώς και ψυχικώς καταρτισμένοι. Το θέατρο δεν είναι υπόθεση μόνον υποκριτικών μεθόδων ή σωματικής ευελιξίας.
Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πνευματική μονάδα και ελπίζω να ξαναγίνει. Σήμερα υπάρχουν ηθοποιοί που δεν ξέρουν να διαβάσουν…Το λέω γιατί με στεναχωρεί. Γιατί εγώ πιστεύω στους νέους ηθοποιούς, έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από εμάς. Ισως το κόστος αυτού του πράγματος είναι η ρηχότητα. Παλαιότερα δεν ήμουν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος για την μεγάλη εικόνα που λέγεται πολιτική, κοινωνία, πολιτισμός.
Ασχολιόμουν πιο πολύ με τον εαυτό μου, εγωκεντρικά. Μεγαλώνοντας και μη έχοντας παιδιά, νομίζω ότι η εγγενής ανάγκη να αφήσω κάτι πίσω σου με οδήγησε στην μεγάλη εικόνα. Κάπου τελείωσα με τον εαυτό μου και το τι θα γίνω. Στο κάτω κάτω εκεί που ήθελα, πάνω-κάτω, έφτασα. Αλλά δεν αράζω. Δεν μπορώ να αράξω. Θέλουν να έρθουν κι άλλοι, να με ξεπεράσουν, να βελτιωθούν τα πράγματα στον τόπο μου, να επανέλθουμε σε μια κανονικότητα, κινούμενη, όχι ακίνητη. Μεγάλωσα αλλά όχι τόσο για να αράξω στον καναπέ μου. Με απασχολεί ότι μεγαλώνω, η φθορά. Το παλεύω –είναι μια μεγάλη πάλη αυτή.
Η συμφιλιώση με την φθορά, η δική σου και των άλλων. Δεν μπορώ να παίξω τον άνετο. Το θέατρο δίνει ένα ελιξήριο, ασχολείσαι με την εικόνα σου. Δεν έκανα πολλή τηλεόραση, πράγματι, αλλά δεν μου έλειψε η δημοσιότητα που δίνει το μέσο. Μου άρεσε βέβαια όταν κάποιος μου έλεγε ότι με είδε. Η πλάκα είναι ότι όταν βγήκα στο επαγγελματικό θέατρο έπαιζα δίπλα σε διάσημους. Γινόταν χαμός. Επαιζα δίπλα στην Ελένη Κούρκουλα όταν πρωτοβγήκα, τότε που ήταν η Σελήνη. Στον Αλκι Κούρκουλο, την εποχή της “Αναστασίας”. Στον Μαρκουλάκη επί «Λόγω Τιμής». Και δεν γύρναγε να με κοιτάξει κανείς…
Το να γίνεις γνωστός από το θέατρο είναι μια δικαίωση, ίσως και μια δικαίωση θεάτρου. Γιατί σημαίνει ότι το θέατρο έχει δύναμη, και μάλιστα διηνεκή, διαρκείας. Γιατί εγώ θέλω να δούλευω μέχρι πριν πεθάνω. Κι αυτό δεν μπορεί να στο δώσει ούτε η τηλεόραση ούτε το εφήμερο. Το θέατρο όμως μπορεί.
Ο μεγάλος μου στόχος; Ισως τώρα να είναι λίγο πιο πατρικός. Με ενδιαφέρει η παιδεία. Ολη αυτή την βιωματική διδασκαλία με τον Θουκυδίδη θέλω να την κάνω μέσα σε ένα πιο θεσμικό και εκτεταμένο πλαίσιο. Να βλέπω ευτυχισμένα πρόσωπα που μαθαίνουν. Και θα το κάνω. Είναι μια επιθυμία μου.
Το όνειρό μου πια, είναι να νοιώθω ευτυχία με τα μικρότερα πράγματα. Να γίνω λίγο πιο απλός χωρίς να χάσω το βάθος μου. Γιατί ξέρεις, την ίδια ώρα που οι πληγές και τα σκοτάδια σε ταλαιπωρούν, θρέφουν κάποιους άλλους».
Ioύλιος 2008 Θέατρο Βράχων-“Βάτρα-Χ” Εθνικό Θέατρο/ Φωτογραφία: NDP Photo Agency
>Απόσπασμα από συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου (bovary.gr-31|07|2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .