Ποτέ άλλοτε δεν ήσουν τόσο μακριά μου, μα και τόσο πολύ κοντά μου..

 Στην οθόνη του μυαλού μου υπάρχει μια εικόνα, η εικόνα σου...Η κασέτα της ψυχής μου έχει καταγράψει μία φωνή, τη φωνή σου

Ποτέ άλλοτε δεν ήσουν τόσο μακριά μου, μα και τόσο πολύ κοντά μου...Έχεις στοιχειώσει μέσα μου. Στοίχειωσες στη ζωή μου, στο μυαλό μου, σ' όλο μου το είναι. Η φυγή σου πόνος που δεν ημερεύει, πόνος οξύς ,έτοιμος να αιμορραγήσει δάκρυα. Δάκρυα, δάκρυα, χιλιάδες μικροί καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν το είδωλό σου...Σκόρπια κομμάτια απ' το σπασμένο καθρέφτη της ψυχής μου..

Πέρασες στην αντίπερα όχθη της σιωπής, αλλά παραμένεις μέσα στο αίμα μου, εσύ καθοδηγείς τις σκέψεις μου, εσύ τα βήματά μου που με πάνε συνεχώς στα μέρη που συχνάζαμε οι δυο μας. Μου λείπεις...Θεέ μου πόσο πολύ μου λείπεις! Όλο το είναι μου επαναστατεί στην απουσία σου και αναγκάζει το υποσυνείδητο να σκιτσάρει στα μάτια μου τη μορφή σου. Με αναγκάζει να ζω σ' έναν κόσμο παραισθήσεων με το μυαλό να μου παίζει διάφορα περίεργα παιγνίδια. Μερικές φορές έχω τη ψευδαίσθηση πως σε βλέπω μπροστά μου σε χρόνο αστραπή. Όσο ένα ανοιγοκλείσιμο ματιών, και μετά χάνεσαι απ' το οπτικό μου πεδίο. Ω, Θεέ μου, και τι δε θα 'δινα να σε ξανάβλεπα για λίγο, έστω για μία και μόνη φορά...Για να σου πω όλα τα σ' αγαπώ που δεν πρόλαβα να σου πω. Για να ζητήσω τα συγνώμη που έπρεπε να σου είχα ζητήσει και δεν πρόλαβα.και να αφήσω τα δάκρυά απ΄τα μάτια μου να κυλήσουν ελεύθερα, που από εγωισμό δεν άφηνα να δεις για να μη καταλάβεις πόσο πολύ σ' αγαπούσα...Γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο μεγάλοι εγωιστές και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας την ώρα που πρέπει; Τα κρατάμε μέσα μας με το σκεφτικό για μια άλλη φορά, ενώ δε γνωρίζουμε αν θα υπάρξει άλλα φορά αφού δε γνωρίζουμε αν θα υπάρχουμε εμείς, ή το πρόσωπο που αγαπάμε το αμέσως επόμενο λεπτό...Έφυγες έτσι ξαφνικά. έφυγες ...όλοι είπαν ότι πέθανες , εγώ αρνούμαι να το δεχτώ. Μου είναι αδύνατον να συμβιβαστώ μ' αυτό που συνέβει. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δε θα σε ξαναδώ. Δε μπορεί, θα ξανάρθεις, θα ξανάρθεις γιατί αφήσαμε τη ζωή μας στη μέση....Τα όνειρά μας,  πόσα όνειρα κάναμε θυμάσαι;;Δεν προλάβαμε να τα ζήσουμε...Γι’ αυτό εγώ θα συνεχίσω να σε περιμένω για όλα αυτά, και για το στοίχημα που βάλαμε να γεράσουμε μαζί. Δώσαμε όρκο ζωής.  Δεν προλάβαμε να ζήσουμε , δε προλάβαμε...εγώ θα σε περιμένω ως και τη τελευταία πνοή της ζωής μου....Θα είμαι εκεί, στη χρονική στιγμή που χωρίσαμε και θα σε περιμένω, Για μένα ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την ώρα.

Δεν μετράω πια το χρόνο από τότε που έφυγες, δεν υπάρχει για μένα, ή εγώ δεν υπάρχω μέσα στο χρόνο...

Μαρίζα Τσιτμή