Τα αναμασημένα επικοινωνιακά τρικ του πρωθυπουργού

Του Απόστολου Αποστόλου--antinews.gr

Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε ότι «η πολιτική προχωράει με το συναίσθημα».

Σήμερα όμως η πολιτική προχωράει με τον τρόμο.

Ο τρόμος γίνεται η αρχή συμφωνίας, το συμβόλαιο με τους πολίτες και η προστασία γίνεται η δέσμευση της πολιτικής εξουσίας που προτείνει μια φαντασίωση του τέλους, ενός όμως τέλους ατελείωτου.

Στο εξής οι πολίτες θα συνυπάρχουν θα συναγελάζονται, κάτω από την παρανοϊκή καθοδήγηση της πολιτικής προστασίας που θα αποτελεί τη μήτρα της ζωής μας.

Οι δέλτοι της πολιτικής οργάνωσης έχουν επιβάλλει τις διακηρύξεις της κοινωνικής ασφυξίας. Ζωή με δόσεις, συνύπαρξη εξ’ αποστάσεως, εργασία με αναστολές, εκπαίδευση των χαμένων ωρών και της μηδενικής ή ελαχιστοποιημένης ύλης.

Το μονοπωλιακό εξουσιαστικό σύστημα έβαλε τους όρους. Όλοι θα πρέπει να ακολουθήσουν τους κανόνες.

Και ο κ. πρωθυπουργός με πίστη στις εντολές του μονοπωλιακού εξουσιαστικού παγκοσμιοποιημένου συστήματος ετοιμάζεται για τη μεγάλη επανεκκίνηση. Εξάλλου το αγαπημένο του βιβλίο είναι η «Μεγάλη Επανεκκίνηση» που έχουν γράψει οι Klaus Schwab και Thierry Malleret ανώτερα στελέχη του διεθνιστικού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF).

Ο κ. Μητσοτάκης γίνεται ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που εφαρμόζει ένα εμβολιαστικό πρόγραμμα, αντίγραφο του Ισραηλινού προτύπου.

Ξέρουμε ότι η ισραηλινή πολιτική ξεπέρασε τα μέτρα πειθούς και επέβαλε μέτρα καταναγκασμού. Το «πράσινο διαβατήριο» (πιστοποιητικό εμβολιασμού) ήταν ισραηλινής πολιτικής εμπνεύσεως και μετά μητσοτακικής. Επίσης με σχετικό νομοσχέδιο η ισραηλινή πολιτική επέτρεψε τη μεταφορά των δεδομένων εμβολιασμού στις τοπικές αρχές, υποστηρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο οι Αρχές θα μπορούν να εντοπίσουν εκείνους που δεν έχουν εμβολιαστεί. Παράλληλα αρνήθηκε αρχικά την χορήγηση εμβολίων στους Παλαιστίνιους που ζουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη στις περιοχές της Δυτικής Όχθης.

Ο κ. Μητσοτάκης που τόσο θαυμάζει το ισραηλινό μοντέλο πολιτικής στρατηγικής αναφορικά με την πανδημία, αδυνατεί να εφαρμόσει πλήρως το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η Ευρώπη έχει βάλει κάποιες, ελάχιστες κόκκινες γραμμές στη δημιουργία κοινωνιών δύο ταχυτήτων, που ωστόσο εδώ θα παραβιαστούν. Έτσι οι εμβολιασμένοι στην Ελλάδα θα έχουν περισσότερες δραστηριότητες. Αυτό έχει εκφραστεί από τη κυβέρνηση και ως εκ τούτου θα επιβληθεί η κοινωνία των διαφορών.

Τα οξειδωμένα επικοινωνιακά όπλα του κ. Μητσοτάκη τα ξέρουμε ήδη. Τα έχει καταθέσει από τώρα και τα έχει κάνει καραμέλα στο στόμα του Έλληνα πολίτη.

Ελευθερία – Τοίχος Ανοσίας – Παίρνουμε τη ζωή μας πίσω.

Αυτά είναι και με αυτά θα κατέβει στην πολιτική αρένα της επανεκλογής του. Είναι επίσης εκείνα που παπαγαλίζουν τα μέσα ενημέρωσης αλλά και εκείνα που επαναλαμβάνουν οι ανυποψίαστοι πολίτες που ζητούν να ξανακτίσουν έναν μετα -κόβιντ «νέο-συβαριτισμό».

Αλλά για ποια ελευθερία μιλάει ο κ. Μητσοτάκης; Μα φυσικά για μια ελευθερία του περιγράμματος, δηλαδή για μια ελευθερία με δόσεις.

Για ποιο τοίχο ανοσίας μιλάει; Για το τοίχο των διαφορών, μεταξύ πρόθυμων πολιτών υψηλής υπακοής (εμβολιασμένοι) και απρόθυμων πολιτών (ανεμβολίαστοι) που θα αποκαλούνται ψεκασμένοι.

Και πως θα πάρει κανείς τη ζωή του πίσω; Μόνο όταν φετιχοποιήσει τον τρόμο ο πολίτης και απαλλοτριώσει το μέλλον του ζητώντας όλες τις λύσεις από τα αφεντικά που ενορχηστρώνουν το αφήγημα της νέο-σωτηρίας.

Πρόκειται για ένα σπιράλ της καταστολής, ένα σπιράλ της μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων ελέγχου, όπου ληξιαρχικά ο πολίτης ως συμμετοχικό-κοινωνικό όν έχει πεθάνει, ενώ ζει σύννομα ως κοινωνικό φάντασμα.

Ήδη φαίνεται πως έχει αναπτυχθεί μια νέα εκλογική γεωγραφία, που αποτελεί την έντεχνη πόλωση που καλλιεργήθηκε από τα κόμματα μαζί με τα ΜΜΕ και μαζικοποίησε μια εκλογική βάση με τους εμβολιασμένους πολίτες, που θα τύχουν σχετικών προνομίων (σε λίγο θα συμβαίνει και εδώ ότι έχει συμβεί στη Σερβία, κάθε εμβολιασμένος θα έχει και μπόνους επίδομα διακοπών ή ένα δωρεάν γεύμα ή ότι επιχειρείται και στις ΗΠΑ, κάθε εμβολιασμένος και μια μπίρα) και στην απέναντι πλευρά θα βρίσκονται οι αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι, ανεμβολίαστοι (τα χαμένα κορμιά «Les corps vils» G. Chamayou).

Πρόκειται για μια εκλογική μεταβολή όπου τη θέση των παραδοσιακών στρωμάτων μικροαστικής τάξης καταλαμβάνουν πλέον τα στρώματα του εμβολιαστικού τόξου, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται η κοινωνική βάση ψηφοφόρων των πολιτικών κομμάτων.

Η πίτα δεν είναι μεγάλη για την άντληση ψήφων και αυτό αποτελεί πρόβλημα δεδομένου ότι υπάρχει ένα συμπαγές αντι-εμβολιαστικό (αντι-κόβιντ και μόνο και όχι γενικά αντι-εμβολιαστικό)και αντικομματικό ρεύμα.

Αν δει κανείς ότι το ποσοστό των ανεμβολίαστων με αμετάπειστη διάθεση να συναινέσουν στο εμβολιαστικό πρόγραμμα κατά της κόβιντ και με εμφανή αντικομματισμό φτάνει σ’ ένα ποσοστό 35% και πλέον τότε εκείνο που προκύπτει είναι ότι τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα διακυβέρνησης εκ των πραγμάτων θα αναζητήσουν μεταξύ τους συμμαχίες και συνεργασίες.

Το αφήγημα του τέλους μιας εποχής έτσι όπως το είχε σκηνοθετήσει το παγκόσμιο σύστημα δείχνει ότι πάσχει σοβαρά. Και αυτό γιατί δεν περίμενε ότι ακόμη υπάρχουν ισχυροί θύλακες αντίστασης απέναντι σε στρατηγικές καταστολής και σε γενικευμένους αυτοματισμούς. Ακόμη υπάρχουν πυρήνες που αντιστέκονται στα σκοτεινά ένστικτα των μαστοδοντικών της κυριαρχίας.

Τι ξέρει το παγκόσμιο σύστημα που το γνωρίζει και ο κ. Μητσοτάκης αλλά και οι πολιτικές του συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 ;

Ότι ο άνθρωπος έχει πάψει να υπάρχει ως βιοσυμβάν (ως αλυσίδα της φύσης) και υπάρχει ως σωματοσυμβάν (ως σύμπτωμα) ήδη από το αγγλικό δίκαιο με το habeas corpus.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος δεν λέει «είμαι ένα σώμα», αλλά «έχω ένα σώμα», που σημαίνει επίσης ότι αυτό που έχω είναι διαπραγματεύσιμο και ερμηνεύσιμο, εμπορεύσιμο και διαχειρίσιμο άρα και ανοιχτό στο να καταστεί και πειραματικό εργαλείο (πειραματόζωο).

Τι ξεχνά όμως το παγκόσμιο σύστημα; Ότι τα όργανα που κινούν την ιστορία δεν είναι μόνο η καρδιά, το μυαλό, η κοιλιά, αλλά και ο βαθύς υποψιασμός που υπάρχει ως άγρυπνη φρουρά στη θέα της αλήθειας.

Το αντι-αφήγημα που καταρρίπτει το θρόνο της επερχόμενης ψευδεπίγραφης τεχο-επιστημονικής κυριαρχίας υπάρχει ήδη από τον 19ο αιώνα. Ενώ από τον 18ο αιώνα το γοτθικό μυθιστόρημα μας είχε δώσει τα φώτα του για την τεχνο-επιστημονική κυριαρχία της μελλοντικής ευγονικής που θα αριθμήσει μερόνυχτα ανθρωπολογικές μεταβολές και ηθικές δυσαρμονίες.

Το αντι-αφήγημα στην τεχνο-επιστημονικής νέο-ευγονικής το έγραψε ο Νίτσε γράφει λοιπόν: «Όταν η επιστήμη θα έχει πάρει τη θέση του Θεού και των αξιών που πέθαναν, τότε θα καταρρεύσει μόνη της και τότε θα μπορούμε να προβληματιστούμε με πραγματικές ερωτήσεις για το ποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός αυτής της ζωής, επίσης θα αναρωτηθούμε για το λόγο που καταβάλλονται τόσες προσπάθειες, αλλά και σε τι χρησιμεύει η πρόοδος, η πολιτική, η επιστήμη».

Προς το παρόν ζούμε την εποχή όπου η υγειονομική θεραπεία έχει καταστεί το υπόβαθρο ενός οιονεί ή κυριολεκτικά ρατσιστικού υγειονομισμού όπου κοινωνικές ομάδες του εμβολιοσκεπτικισμού αντιμετωπίζονται περιφρονητικά και κυνικά.

Όμως οι νέες διεθνοποιημένες υγειονομικοπολιτικές «αξίες» σε μια ιδιόμορφη περίοδο συμβαδίζουν με τη νέα εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, του μετα-ανθρωπισμού, και στη μετάβαση τους από το ένα κοινωνικό σύστημα στο άλλο θα έχουν πολλές απόλυες.

Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου κρυσταλλώνονται όχι τυχαία νέα συμφέροντα και νέες παραγωγές ανισοτήτων και δημιουργούνται οχυρά ανεξιχνίαστων προοπτικών.

Οι πολιτικές δυνάμεις που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το ρόλο του μεταφορέα στη νέα εποχή θα καούν από τα άμετρα και τις εξαργυρώσεις.

Η ΝΔ είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί σε κρίση κατάρρευσης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δούλεψαν στη σκοτεινή συνενοχή.

Οι «ευέλικτοι ακροβάτες» όπως θα έλεγε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα λουστούν την αποτυχία τους από τις εξελίξεις της χρεωκοπημένης προσπάθειάς τους να προσαρμόσουν τις κοινωνικές δυνάμεις στη νέα χίμαιρα.

Έτσι ή θα αποσυρθούν στα παλάτια τους οι πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων της συνενοχής ως άλλες «Σαλώμες» ή θα δώσουν παραστάσεις ενός γκροτέσκου θεάτρου, σαν και αυτό που είδαμε από φυσιολόγο, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι θα κάνει απεργία πείνας αν δεν εμβολιαστεί όλο το ιατρικό προσωπικό των νοσοκομείων.

Η ανεξίτηλη σφραγίδα του μπουφόνικου θεάματος έχει πάντα τη τιμητική του.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Φιλοσοφίας