Μας σκοτώνουν άλλοτε ήσυχα και σοφά και άλλοτε εντελώς απροκάλυπτα.

Δεν πρέπει συνηθίζεται ο θάνατος μάτια μου...Και παλεύουν να κάνουν τον θάνατο συνήθεια…

Ζεις ακούγοντας μόνο για νεκρούς, ζεις κρυμμένος και φοβισμένος για να μη πεθάνεις.

Το θεωρείς ζωή αυτό?

Είναι δυνατόν να συνηθίσεις τον θάνατο, δίχως αντίδραση?

«Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.

Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.

Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας,

σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο,

πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν .»

Έλεγε κάποτε ο Σεφέρης…

Ναι μας σκοτώνουν άλλοτε ήσυχα και σοφά και άλλοτε εντελώς απροκάλυπτα.

Μας τρελαίνουν και μας αυτοκτονούν, μας τρελαίνουν και αρπάζουμε ένα όπλο για να σκοτώσουμε κάποιον που μας θύμωσε. Ακόμα και αν το όπλο είναι μια βγαλμένη πρίζα αναπνευστήρα.

Ή εκτελούν εν ψυχρώ, δημοσιογράφους στη μέση του δρόμου, την ώρα που γυρνούν σπίτι τους.

Σαν να μην έχει καμία αξία η ζωή κανενός μας. Σαν να θέλουν να μας εξαφανίσουν. Σαν να μας μισούν.

Όλα γύρω μιλούν για θάνατο.

Και ο θάνατος του συνανθρώπου σου σού δημιουργεί φόβο, τρόμο, πανικό.

Και αν έρθει η σειρά μου; Σκέφτεσαι…

Ας σκύψω το κεφάλι να μη φαίνομαι πολύ, ας υπακούσω να μη τους θυμώσω, ας μη μιλήσω και τους στρέψω εναντίον μου, ας κάνω ότι μου λένε μήπως περάσω απαρατήρητος, ας γίνω αόρατος θεέ μου μήπως καταφέρω να ζήσω…

Αόρατος στους ιούς, στην τρομοκρατική οργάνωση που μας κυβερνά, στους θυμωμένους συμπολίτες μου, στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ, στην πείνα, στην ανεργία, στην τρέλα…

«Κοίτα μαμά! Είμαι καλό παιδί βλέπεις; Δεν θα κάνω φασαρία , δεν θα μιλάω, δεν θα τραγουδώ, δεν θα παίζω με τα άλλα παιδάκια… Μη με βάλεις τιμωρία. θα κάτσω ήσυχος εδώ στη γωνιά μου και δεν θα σε ενοχλώ…»

Τρομοκρατημένα παιδιά ,κακοποιημένα γίναμε όλοι μας.

Γιατί όλα αυτά; Επειδή θέλουμε να ζήσουμε?

Φτάσαμε στο σημείο να φεύγουμε για την δουλειά μας, όσοι έχουμε ακόμα δουλειά και να μη ξέρουμε αν θα ξαναγυρίσουμε.

Και όσοι καταφέρουμε να επιζήσουμε, η τιμωρία μας για αυτό θα είναι αυτά που έρχονται.

Μνημόνια, σκλαβιά και απουσίες, πολλές απουσίες…

Θα χάσουμε ανθρώπους που ζήσαμε και αγαπήσαμε ,θα χαθεί ό,τι ξέραμε ως τώρα, θα χάσουμε τους εαυτούς μας.

Ας μη το επιτρέψουμε αυτό!!Δεν συνηθίζεται ο θάνατος μάτια μου, δεν πρέπει να συνηθίζεται, μ’ ακούς?

Δεν είναι ζωή αυτό που σαν εικόνα έχει μόνο εφιάλτες!

Ζωή δεν είναι το κρυφτό από τη ζωή.

Ζωή δεν είναι απλά να ανασαίνεις ήσυχα, αθόρυβα για να μη σε ακούσουν.

Και αν έχει φουρτούνα και ο ουρανός είναι μαύρος και θαρρείς πως όπου να ναι θα σε πλακώσει ,είναι χρέος σου να πιαστείς από όπου βρεις για να αντέξεις. Για να ζήσεις διάολε!!

Και αν το καράβι τσακιστεί σε βράχια, είναι καθήκον σου να πιαστείς από όποια σανίδα βρεις για να μείνεις στην επιφάνεια.

Μη τους κάνεις το κέφι να φοβηθείς.

Μη τους κάνεις το κέφι να συμμορφωθείς στις υποδείξεις τους που ονομάζουν νέα κανονικότητα.

Δεν είναι κανονικότητα οι απαγορεύσεις και ο θάνατος.

Μη τους κάνεις το κέφι, να πεθάνεις!

Δική σου η ζωή, δικό σου το όνειρο, φτιάξτο όπως εσύ θες και όχι όπως αυτοί γουστάρουν.

Εσύ είσαι αυτός που ξέρεις πως θες να ζήσεις, που ξέρεις το καλό σου, όχι αυτοί που σε κακοποιούν σταθερά και σε σκοτώνουν ήσυχα και απλά ή απροκάλυπτα.

Σανίδα σωτηρίας το γέλιο, η μόνη ανάσα ζωής, αυτή τη στιγμή.

Κόντρα στο θάνατο που θέλουν να συνηθίσεις.

Και όχι δεν γελάμε με όποιον πεθαίνει φυσικά, γελάμε με τον θάνατο όμως. Σκέψου ότι βλέπεις εκείνες τις τρομακτικές αποκριάτικες μάσκες που αρχικά σε τρομάζουν και μετά σκας στα γέλια.

Και ναι ρε φίλε ποτέ δεν ήμασταν αθάνατοι ,κοινοί θνητοί είμαστε, το ξέραμε αυτό έτσι δεν είναι; Τώρα γιατί τρομοκρατείσαι; Κανείς δεν μας υπέγραψε ότι θα έχουμε και αύριο.

Κλάψε αν γουστάρεις ,να καθαρίσει η ψυχούλα σου αλλά μην κλαψουρίζεις.

Να φοβάσαι όταν σκύβεις το κεφάλι και γίνεσαι πειθήνιο όργανό τους.

Ζήσε γέλα και αγάπα σαν να είναι αυτή η τελευταία σου στιγμή.

Αλλά κράτα το κεφάλι ψηλά, γέλα δυνατά και φώναξε δυνατά :

"Δεν θα σας κάνω το χατήρι! Θα τα καταφέρω !!!"

Και ας είναι έστω αυτή η τελευταία σου κουβέντα….

Πάλεψε για την ζωή σου με όλη σου την δύναμη. Αυτή είναι η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε όλοι μας αυτή την ώρα της φουρτούνας.

Δίχως φόβο παρά μονάχα με πάθος.

Μ’ ακούς;

Λίλα Μήτσουρα

sioualtec.