Το πλάνεμα της σκέψης, ο πόθος της νοσταλγίας, για ότι όμορφο πλησιάσαμε κάποια στιγμή αλλά δεν το αγγίξαμε, μας συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας...κι όσο περνούν τα χρόνια αυτή η αίσθηση του χαμένου ονείρου, γίνεται όλο και πιο τυραννική στο μυαλό μας αναζητώντας ευθύνες του εαυτού μας γιατί δεν το διεκδικήσαμε πιο έντονα, γιατί αφήσαμε να χαθεί το όνειρο στη καταχνιά του χρόνου...
Έρχονται στιγμές που πνίγομαι, όταν σκέφτομαι τι άφησα να φύγει......Επιθυμίες ανομολόγητες, τόσα και τόσα καταχωνιασμένα στα συρτάρια του χρόνου... η σκέψη μου πήγε πάλι στα παλιά...δρόμος αβύσσου, λυτρωμό δε βρίσκεις... νοσταλγικές φωνές, αλλοτινές αγάπες μακρινές, θύμησες που πονάνε..Κάποτε πίστεψα μέσα από τη λησμονιά θα έβρισκα ότι έχασα και ότι η ζωή, μου είχε κλέψει, μάταια ...λησμονιά δεν υπάρχει, κι όσοι λένε ότι λησμόνησαν ψέματα λένε.. Στη συνοικία των αναμνήσεων, λήθη ποτέ κανείς δεν συνάντησε ούτε καν τα ίχνη της...
Οι δρόμοι γεμάτοι, φιγούρες σκιές παντού, όλοι γύρω μου μόνοι, κι όλοι ξένοι, κι όπως μόνη ήρθα, μόνη και θα φύγω.με μοναδικές αποσκευές ένα σύννεφο από αναμνήσεις ...καταθέτοντας στο χρόνο το ενοικιαστήριο ζωής...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .