Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια που έφυγες, για μένα είσαι εδώ. Ποτέ δεν έφυγες απ' τη καρδιά μου, απ' τη ζωή μου, απ' το βλέμμα των ματιών μου, είσαι παντού.
Σε συναντώ στους δρόμους που διαβήκαμε μαζί, υπάρχεις στα δικά μας στέκια που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε, είσαι στη σκέψη μου, στους χτύπους της καρδιάς μου, με συνοδεύεις στα συνεχόμενα ταξίδια των αναμνήσεών μου...
Προβάλλεις ξαφνικά όταν απ' τα γειτονικά μπαλκόνια έρχονται στ' αυτιά μου τα λόγια του τραγουδιού που μου αφιέρωνες, και τότε η νοσταλγία πλημμυρίζει κάθε κύτταρο του κορμιού και του μυαλού μου.... και τα δάκρυα πέφτουν βροχή...
Τόσα χρόνια, και η απουσία σου δεν συνηθίζεται με τίποτα, με τα χρόνια όλο και πιο βαριά νιώθω τη σκιά της απουσίας σου στα χαλάσματα της ψυχής μου
Ταυτίστηκα με το κλάμα του ανέμου τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες όταν ο δυνατός αγέρας κάνει να τρίζουν τα παντζούρια των παραθύρων μας. Κι εσύ δεν είσαι εδώ να ημερέψεις τους φόβους μου. Νιώθω την άγρια μοναξιά ενός μοναχικού δένδρου στην έρημο εκτιθέμενο απ' όλα τα άγρια στοιχεία της φύσης.
Δεν σου κρύβω ότι όσο περνούν τα χρόνια φοβάμαι ...φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Ο φόβος που κατακλύζει τη ψυχή μου είναι μήπως και κάποια μέρα ξεχάσω εμένα, και μαζί με μένα ξεχάσω κι εσένα...Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο... θα 'θελα ως την τελευταία ανάσα μου να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σου, να σου μιλώ και να σου τα λέω όλα, όπως τότε...τότε πριν φύγεις, έτσι όπως σου τα λέω κάθε μέρα σα να μην έφυγες ποτέ, σα να ήσουν πάντα εδώ κοντά μου στους μοναχικούς περιπάτους της ψυχής μου...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .