Μήπως είμαστε ήδη σε πόλεμο;

 Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου   - 

Δεν ακούμε σειρήνες, ούτε βόμβες, αλλά μάλλον αποτελούμε τις παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου

Δεν ακούμε σειρήνες, ούτε βόμβες εκρήγνυνται δίπλα μας, αλλά μάλλον αποτελούμε τις παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου που δεν έχει κηρυχτεί σε παγκόσμιο αλλά επηρεάζει το παγκόσμιο. Κουρασμένοι ήδη από την πανδημία, καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε μιας καθημερινότητας που γίνεται διαρκώς όλο και πιο δύσκολη. Ενοίκιο, ηλεκτρισμός, τρόφιμα, βενζίνη, καθημερινά έξοδα… όλα έχουν πάρει την ανιούσα, εκτός από τους μισθούς που από το 2013 –τουλάχιστον–

έχουν σταθεροποιηθεί ή και μειωθεί. Πώς τα βγάζει κανείς πέρα; 

Στην Αγγλία, η υπουργός Προστασίας του Πολίτη εισηγήθηκε στους πολίτες να εργάζονται περισσότερο. Να αυξήσουν τις ώρες εργασίας και να ψάξουν για πιο καλά αμειβόμενη εργασία! Αν μη τι άλλο, στην Κύπρο μοιάζει να κατανοούν πως η λύση του προβλήματος δεν εξαρτάται από το πόσες ώρες δουλεύει κάποιος και ψάχνουν τρόπους να χρυσώσουν το χάπι. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δέκα ευρώ μείωση στο λογαριασμό του ηλεκτρισμού και λίγα σεντ πιο φθηνό το γάλα δεν σώζουν την κατάσταση. 

Και τι μπορούν να κάνουν όμως αφού το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε σε μια μέρα και σίγουρα ούτε μπορεί να λυθεί άμεσα; Το πρόβλημα είναι αποτέλεσμα του τρόπου που στήθηκε το παγκόσμιο σύστημα και κάποια μέρα, με κάποια αφορμή η έκρηξη θα γινόταν. Την αφορμή αυτή τη στιγμή έδωσε ο πόλεμος στην Ουκρανία, καθώς και η πανδημία που προηγήθηκε. Οικονομίες, όπως της Κύπρου, είναι απόλυτα εξαρτώμενες από οικονομίες άλλων χωρών τη στιγμή που ο πλούτος έχει συσσωρευτεί στα χέρια μιας μικρής ομάδας. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, τέσσερις μόνο εταιρείες ελέγχουν το 90% του παγκόσμιου εμπορίου σιτηρών. Οι ίδιες εταιρείες αγοράζουν σπόρους, κάνουν την επεξεργασία, τη συσκευασία, τη διανομή και ελέγχουν τη λιανική πώληση. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα.  

Το πιο τραγικό δε, είναι ότι η ανθρωπότητα απειλείται με επισιτιστική κρίση σε περίοδο αφθονίας. Κανείς δεν θέλει να φανταστεί τι μπορεί να συμβεί αν η αιτία της κρίσης δεν είναι ένας πόλεμος αλλά μία κλιματική κρίση, όταν δεν θα υπάρχει αφθονία. Για αυτό και πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ένα πιο βιώσιμο σύστημα παραγωγής. «Πρέπει», αναφέρεται σε άρθρο στον «Guardian», «να διαφοροποιήσουμε την παγκόσμια παραγωγή τροφίμων, τόσο γεωγραφικά όσο και σε σχέση με τις καλλιέργειες και τις τεχνικές καλλιέργειας. Πρέπει να σπάσουμε τον κλοιό των τεράστιων εταιρειών και των κερδοσκόπων. Να δημιουργήσουμε εφεδρικά συστήματα, που θα παράγουν τρόφιμα με εντελώς διαφορετικά μέσα. Να εισάγουμε εφεδρική ικανότητα σε ένα σύστημα που απειλείται από την ίδια του την αποτελεσματικότητα».

Καλοδεχούμενα τα λίγα σεντ έκπτωση στο γάλα και στο ψωμί, αλλά χρειαζόμαστε αλλαγή πλεύσης. 

chrystalla@phileleftheros.com

Φιλελεύθερος