23 Ιουνίου σήμερα, παραμονή του Αη Γιάννη του Κλήδονα, πολλοί από μας θα θυμούνται τις φωτιές που ανάβαμε στις γειτονιές της Δάφνης κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πάνω από τις οποίες πηδάγαμε μικροί και μεγάλοι.
Ας ξαναφρεσκάρουμε στη μνήμη μας κι ας βοηθήσουμε τους νεότερους να μάθουν πως «εορταζόταν» η ημέρα αυτή στις γειτονιές, μέσα από το παρακάτω κείμενο της Δήμητρας Χαλικιά για την αγαπημένη μας γειτονιά, την Δάφνη, την δεκαετία του 1960. Ένα κείμενο που διαβάζοντάς το μας
ταξίδεψε πραγματικά πίσω στο χρόνο γεμίζοντάς μας συγκίνηση.Την ευχαριστούμε τόσο για το κείμενο όσο και για τη φωτογραφία.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Ο παππούς μου ο Κονταρίνης , δεν ξέρω πως, αλλά είχε μια μηχανή με καλάθι.
Την μηχανή την πρόσεχε σαν παιδί του και όταν ήθελε να είναι σίγουρος ότι δεν θα τον »άφηνε», άδειαζε όλη την τραπεζαρία της γιαγιάς έξω στην αυλή, έστρωνε άσπρα σεντόνια στο πάτωμα και έλυνε εκεί επάνω τη μηχανή. Λάδωνε και γυάλιζε την κάθε βίδα της.
Μια τέτοια μέρα, ήταν του Αι Γιαννιού με τις φωτιές. Τελείωνε την μηχανή, νωρίς το απόγευμα. Μετά, τον περίμεναν κουβάδες με ζεστό νερό δίπλα από την σκάφη για το μπάνιο του. Καθαρά ρούχα, πουκάμισο, γραβάτα, καλογυαλισμένα παπούτσια, άσπρο γαρύφαλλο και τσιγαράκι. Έπινε τον καφέ του με την ησυχία του και περίμενε…..
Εμείς, τα παιδιά, μαζεύαμε όλα τα στεφάνια και ότι μας έδιναν για την φωτιά, πάνω στο πεζοδρόμιο.
Με την δύση του ήλιου κάποιος μεγάλος άναβε την φωτιά και αρχίζαμε τα πέρα δώθε. Ο παππούς μου έβγαινε κάθε τόσο από την αυλή, κοίταγε την φωτιά και έλεγε : «και άλλο ! πιο ψηλά !»
Όταν το ύψος της φωτιάς ήταν της αρεσκείας του, έβγαινε και φώναζε : «στην μπάντα ! έρχομαι !» Τότε ήταν που άρχιζε η καρδιά μου να κτυπάει τύμπανο ! Σκεφτόμουνα : θα τα καταφέρει και αυτή την φορά; Και αν πέσει και καεί; Η μάνα μου, του έλεγε πάντα : «βρε πατέρα, πάλι τα ίδια; δεν βαριέσαι τόσα χρόνια; έχεις μεγαλώσει κιόλας». Η γιαγιά μου δεν μίλαγε ποτέ διότι γνώριζε καλά ότι ο παππούς δεν απαντούσε ποτέ σε παρακλήσεις γυναικών…….κι εγώ , δεν προλάβαινα να σκεφτώ πολύ, διότι άνοιγε η πόρτα της αυλής και ο παππούς μου έβγαινε καβάλα στη μηχανή. Έπαιρνε φόρα και……..πήδαγε την φωτιά !
‘Ολη η γειτονιά αυτό περίμενε κάθε χρόνο !
ΑΑΑΑΑΑΑ!! Μπράβο κυρ-Σωτήρη ! και του χρόνου ! και κάποιοι έλεγαν : «τον είδες τον κυρ-Σωτήρη, δεν λέει να γεράσει ! Πόσα χρόνια έχει αυτή την μηχανή;;;» και δώστου φούσκωνα εγώ για τον παππού μου. Φούσκωνα τόσο πολύ που ήθελα και εγώ να περάσω την ψηλότερη φωτιά. Η μάνα, μου έριχνε πάντα θανατηφόρες ματιές με υποσχετική καλού ξύλου «αν» το έκανα. Και πάντα το έκανα! αψηφώντας ότι ο πισινός μου θα είχε τον »ακάθιστο» για κανά δυο μέρες με την βοήθεια κάποιας βίτσας από το ανεμικό δενδράκι που είχαμε στο πεζοδρόμιό μας.
Και μετά, άρχισαν να γκρεμίζονται οι αυλές μας και τα σπίτια μας. Και μαζί με αυτά χάθηκε λίγο-λίγο και η γειτονιά. Σταμάτησε και ο Αι-Γιάννης. Σταματήσαμε να φτιάχνουμε και στεφάνια. Το τελευταίο το δικό μας φτιάχθηκε το 2017 από την μάνα και το κρέμασε στο μπαλκόνι, πριν να την καθηλώσει η άνοια.
Βγήκα στο μπαλκόνι σήμερα και είδα τα τρία φωνακλάδικα αγόρια της γειτονιάς που παίζουν κάθε απόγευμα, καθισμένα σε ένα σκαλί να παίζουν με τάμπλετ. Και σκέφτηκα : τι κρίμα ! πως αλλάζει έτσι η ζωή μας και μικραίνουν οι ανθρώπινες χαρές.
Η φωτογραφία είναι το σπίτι μας κανα δυο χρόνια πριν να γεννηθώ εγώ. Ο παππούς, η μάνα μας και η γιαγιά μου η Διαμάντω. Πριν να γεννηθώ την γωνία την είχαν μαγαζάκι. Μετά το κάνανε κουζίνα. Εκεί στην γωνία λοιπόν, πάνω στον χωμάτινο δρόμο βάζανε τις φωτιές.
Κείμενο : Δήμητρα Χαλικιά
Φωτο : Προσωπικό αρχείο Δήμητρα Χαλικιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .