Μια σπίθα ζωής απ' τα σκουριασμένα συρτάρια του χρόνου...
Πως περνάει έτσι ο καιρός, πως περνούν τα χρόνια...Σε βρήκα να περπατάς στη σιωπή ανάμεσα από φωτιές σε δρόμους ξένους και αφιλόξενους. Σε συνάντησα σε άλυτα παζλ να αποτυπώνεις τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού σου, αυτά που εγώ, ποτέ δε γνώρισα..
Σε άκουσα να ομορφαίνεις στιγμές από ένα παρελθόν που δεν ζήσαμε...
και να δίνεις φως σε σκοτεινές πτυχές της ψυχής μου σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.
Ήσουν τόσο μακριά μου...αλλά και τόσο κοντά μου...Σε άκουσα να πλουτίζεις τον συναισθηματικό μου κόσμο με τις πιο όμορφες λέξεις, να ονειρεύεσαι και να μιλάς για ένα πάθος παλιό που ποτέ δεν έσβησε, και που δε το ζήσαμε... Σε είδα να ψάχνεις τον εαυτό σου…σε εκείνα τα χρόνια που αφήσαμε να φύγουν ...σα να ήθελες να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να βρεθούμε στο σημείο εκείνο πριν το τέλος..Ήταν όλα τόσο δύσκολα τότε, ή εμείς μπροστά τους φανήκαμε μικροί και αδύναμοι; Κι όλα αυτά σε μια ανάσα χρόνου, μια ολόκληρη ζωή ξετυλίχτηκε σε μια τηλεφωνική γραμμή...Έδωσες ζωή για όσο κράτησε αυτή η τηλεφωνική συνομιλία μας σε ένα παρελθόν με αναδρομές για ότι χάθηκε για πάντα στην αχλή του χρόνου...όνειρα που πέθαναν στη νιότη τους...θύμησες παλιές που μόνο πόνο αφήνουν ..
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .