Σούρουπο στο σταθμό, μόνη....Στέκομαι στην απέναντι αποβάθρα, ακούω ξανά και ξανά «μη φύγεις , μη φύγεις,», νιώθω στην ψυχή μου την ένταση του αποχαιρετισμού, τη πικρή γεύση του "αντίου" Καθρέφτης της ψυχής τα μάτια, τα μάτια τα λένε όλα, τα κρυφά δάκρυα, το χαμένο βλέμμα ...και το τρένο να φεύγει, νιώθεις στα αυτιά το θόρυβο της καρδιάς σου που χτυπά βίαια στις ράγες, λες και μια αόρατη αλυσίδα την ξερίζωσε και τη σέρνει πίσω του καθώς αυτό όλο και ξεμακραίνει. Κοιτάς γύρω σου, κοιτάς, μα δε βλέπεις. Ξαφνικά βράδιασε, σκοτείνιασε ο κόσμος, βουβάθηκε η πόλη, ερήμωσε, κι εσύ, είσαι μόνη, Νιώθεις σα να βρέθηκες ολομόναχη σε μια έρημο.. Νυχτώνει μα δεν έχεις πού να πας, έτσι νομίζεις. Θέλεις να φύγεις από εκεί, μα δεν σε υπακούουν τα πόδια σου..γιατί νιώθεις ότι έφυγε μαζί με το τρένο και η ψυχή σου.. Περνά κάποιος δίπλα σου, κάτι σε ρωτάει, μα δεν απαντάς. Δεν ακούς, δε σε νοιάζει να ακούσεις. Κάθεσαι λίγες στιγμές στο παγκάκι,προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, αδύνατον, και φεύγεις σα σκιά μέσα στο σκοτάδι. «Μεγάλη κατάρα η απόσταση» σκέφτεσαι...Κατάρα η φυγή ψιθυρίζεις πριν χαθείς στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού σου....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .