Οι σκέψεις μου γίνανε πληγές και πονάνε
προσπαθώ να ξεχάσω το παρελθόν τίποτα πια να μη θυμάμαι
η κασέτα εγγραφής του μυαλού μου δεν λέει να σταματήσει
έχει κολλήσει σε σένα και δεν υπακούει να σβήσει...
Όλα μου θυμίζουν εσένα όπου κι αν στραφώ
για το κάθε τι, και μια δική σου ανάμνηση μου έρχεται στο μυαλό
με τη φυγή σου μ' άφησες έναν δρόμο, έναν και μοναδικό
είναι η οδό της παράνοιας στο μηδέν αριθμό
Βρίσκομαι στο απόλυτο χάος και βαδίζω στο πουθενά
εγκλωβισμένη μέσα σε ερειπωμένο χρόνο ψάχνω διέξοδο στα τυφλά
προσπαθώ να ξεφύγω απ' τη συχνότητα αυτή
μα είναι αδύνατον, γιατί φεύγοντας μ' άφησες γραμμή ανοιχτή.
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οποιοσδήποτε κάνει σχόλια φέρει και την ευθύνη αυτών που λέει και ο κάθε αναγνώστης είναι ελεύθερος να τον χαρακτηρίζει από αυτά. Παρόλα αυτά ,γνώμες από κομματόσκυλα θα διαγράφονται γιατί η εποχή τους πέρασε, ότι έφαγαν έφαγαν και όσο κακό έκαναν στην Ελλάδα έκαναν.