Είναι που μες στα μάτια μου σαλεύουν σκιές αλλοτινών χρόνων...αιωνιότητας.

Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια που έφυγες, είναι σα να μη πέρασε ούτε μέρα ...Οι θύμησες πονούν ακόμη το ίδιο, ο χρόνος δεν στάθηκε ικανός να τις ξεθωριάσει. Σκέψεις, ρούχο παλιό που στένεψε και δε φοριέται πια... 

Κάθε φορά που σε θυμάμαι το μυαλό μου τρέχει στα χρόνια, που είμασταν μαζί και στα όσα ζήσαμε. Ήρθες εσύ, και γέμισες τις νύχτες και τις μέρες μου,

ομόρφυνες τη ζωή μου, και ξαφνικά ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι έφυγες! Κλείνω τα μάτια, και πάντα το ίδιο πλάνο προβάλλει... Βλέπω εσένα να χάνεσαι στο βάθος του δρόμου  κι εγώ να στέκω εκεί με παγωμένο το αίμα στις φλέβες μου, σα μαρμαρωμένη κολώνα να σε κοιτάζω να φεύγεις, νιώθοντας μέσα μου να τελειώνει ο κόσμος, και μαζί με σένα  να τελειώνει και η ζωή μου.. Αυτό το φευγιό, στοίχειωσε τη ψυχή μου έγινε ρούχο παλιό τριμμένο πολυφορεμένο ... Οι ίδιες  σκέψεις σκιές σαλεύουν μες στα μάτια μου, ακόμη κι αυτές πάλιωσαν σκούριασαν στα γρανάζια του χρόνου, αλλά απ' το μυαλό μου δε βγαίνεις , κι ας ξέρω πως κάθε φορά αυτές οι θύμησες θα με στήνουν στο τοίχο πυροβολώντας με κατευθείαν στη καρδιά  ...εσύ θα στέκεις εκεί στην αχλή της αιωνιότητας, χωρίς να μπορώ να σ' αγγίζω.. όσο κι αν το προσπαθώ... Δε σου κρύβω ότι μερικά βράδια σ' αναζητώ μέσα απ' το ποτό. Πίνοντας ως το πρωί μέχρι που αρχίζω να έχω  παραισθήσεις, και μέσα στη ζάλη του ποτού και στους καπνούς των τσιγάρων ...βλέπω τη μορφή σου, βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάζουν δακρυσμένα σα να θέλουν κάτι να μου πουν... κι όταν απλώνω τα χέρια να σκουπίσω τα δάκρυά σου εσύ απομακρύνεσαι, όλο και πιο μακριά μου.. όχι όμως από τη σκέψη μου ...Πόσα χρόνια πάνε από τότε που έφυγες.. έπαψα να μετράω, ούτε που θυμάμαι, κι όμως τα χνάρια σου η λήθη δεν τα άγγιξε, έχουν μείνει ανεξίτηλα  πάνω στη ψυχή μου σαν σφραγίδα, ποτέ δεν θα ξεθωριάσεις απ’ τη σκέψη μου. όσο ανασαίνω  θα είσαι εδώ, θα ΄σαι μέσα μου, πληγή ανοιχτή που αιμορραγεί, ανάσα στην ανάσα μου χωρίς ζωή χωρίς οξυγόνο...

Μαρίζα Τσιτμή