Αλεξανδρινό είναι ένα εμπορικά σημαντικό είδος ανθοφόρου φυτού της ποικιλόμορφης οικογένειας των σπινθήρων

Αλεξανδρινό, είναι ένα εμπορικά σημαντικό είδος ανθοφόρου φυτού της ποικιλόμορφης οικογένειας των σπινθήρων Euphorbiaceae. Αυτόχθονη στο Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, η αλεξανδρινή περιεγράφη για πρώτη φορά από τους Ευρωπαίους το 1834. Είναι ιδιαίτερα γνωστή για το κόκκινο και πράσινο φύλλωμά της και χρησιμοποιείται ευρέως στις χριστουγεννιάτικες εκθέσεις λουλουδιών. Προέρχεται από την κοινή αγγλική ονομασία του από τον Joel Roberts Poinsett, τον πρώτο υπουργό των Ηνωμένων Πολιτειών στο Μεξικό, ο οποίος πιστώνεται ότι εισήγαγε το φυτό στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1820. Οι Poinsettias είναι θάμνοι ή μικρά δέντρα, με ύψος από 0,6 έως 4 m (2,0 έως 13,1 πόδια). Αν και συχνά δηλώνεται ότι είναι πολύ τοξικό, η αλεξανδρινή δεν είναι επικίνδυνη[4] για τα κατοικίδια ή τα παιδιά. Η έκθεση στο φυτό, ακόμη και η κατανάλωση, τις περισσότερες φορές δεν έχει αποτέλεσμα,[5] αν και μπορεί να προκαλέσει ναυτία, έμετο ή διάρροια.[4] Οι άγριες αλεξανδρινές εμφανίζονται από το Μεξικό έως τη νότια Γουατεμάλα, που αναπτύσσονται σε μεσαίο υψόμετρο, πλαγιές που βλέπουν στον Ειρηνικό. Ωστόσο, ένας πληθυσμός στη μεξικανική πολιτεία Γκερέρο βρίσκεται πολύ πιο μακριά στην ενδοχώρα και θεωρείται ότι είναι ο πρόγονος των περισσότερων καλλιεργούμενων πληθυσμών. Οι πληθυσμοί άγριων αλεξανδρινών είναι πολύ κατακερματισμένοι, καθώς ο βιότοπός τους υφίσταται σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη αποψίλωση των δασών. Καλλιεργήθηκαν από τους Αζτέκους για χρήση στην παραδοσιακή ιατρική. Συνδέθηκαν με τις διακοπές των Χριστουγέννων και είναι δημοφιλής εποχιακά διακοσμητικά. Κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες πωλούνται περίπου 70 εκατομμύρια αλεξανδρινές από πολλές καλλιεργούμενες ποικιλίες σε μια περίοδο έξι εβδομάδων. Πολλές από αυτές τις αλεξανδρινές καλλιεργούνται από το Paul Ecke Ranch, το οποίο εξυπηρετεί τη μισή παγκόσμια αγορά και το 70 τοις εκατό της αγοράς των ΗΠΑ. Ταξονομία Η αλεξανδρινή περιγράφηκε ως νέο είδος το 1834 από τον Γερμανό επιστήμονα Johann Friedrich Klotzsch.[6] Ο Klotzsch απέδωσε στον Carl Ludwig Willdenow το όνομα του είδους "pulcherrima", και η εξουσία δίνεται ως Willd. πρώην Klotzsch. Ο ολότυπος είχε συλλεχθεί στο Μεξικό κατά τη διάρκεια μιας αποστολής του 1803-1804 από τον Alexander von Humboldt και τον Aimé Bonpland.[7] Ήταν γνωστό με το κοινό όνομα "poinsettia" ήδη από το 1836,[8] που προέρχεται από τον Joel Roberts Poinsett, βοτανολόγο και τον πρώτο υπουργό των ΗΠΑ στο Μεξικό.[9] Πιθανώς ήδη από το 1826, ο Poinsett άρχισε να στέλνει poinsettias από το Μεξικό πίσω στα θερμοκήπια του στη Νότια Καρολίνα.[10] Πριν από το poinsettia, ήταν γνωστό ως "Mexican flame flower" ή "ζωγραφισμένο φύλλο".[8] Περιγραφή Μια έγχρωμη εικόνα δείχνει την άκρη ενός κλαδιού άγριας αλεξανδρινής. Τα φύλλα είναι λιγότερο πυκνά συγκεντρωμένα. Τα φύλλα είναι μακριά και ωοειδή. Τα περισσότερα είναι κόκκινα, αλλά ένα είναι πράσινο, και ένα είναι κόκκινο στη βάση και πράσινο στην άκρη. Επιστημονική απεικόνιση του E. pulcherrima, ca. 1880 Το Euphorbia pulcherrima είναι θάμνος ή μικρό δέντρο, που συνήθως φτάνει σε ύψος 0,6–4 μέτρα (2–13 πόδια). Το φυτό φέρει σκούρα πράσινα οδοντωτά φύλλα που έχουν μήκος 6–16 εκατοστά (2,4–6,3 ίντσες). Τα χρωματιστά βράκτια - τα οποία είναι συνήθως φλεγόμενα κόκκινα, με ποικιλίες πορτοκαλί, ανοιχτό πράσινο, κρεμ, ροζ, λευκό ή μαρμάρινο - συχνά μπερδεύονται με πέταλα λουλουδιών λόγω των ομάδων και των χρωμάτων τους, αλλά στην πραγματικότητα είναι φύλλα.[11][12] ] Τα χρώματα των βρακτίων δημιουργούνται μέσω φωτοπεριοδισμού, που σημαίνει ότι απαιτούν σκοτάδι (τουλάχιστον δεκατέσσερις ώρες τη φορά για 6-8 εβδομάδες στη σειρά) για να αλλάξουν χρώμα. Τα φυτά απαιτούν επίσης άφθονο φως κατά τη διάρκεια της ημέρας για το πιο φωτεινό χρώμα.[13] Ημιαειθαλές, χάνουν γενικά τα περισσότερα φύλλα τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα.[14] Τα λουλούδια της αλεξανδρινής είναι ανεπιτήδευτα. Ομαδοποιούνται μέσα στην κυάθια (μικρές κίτρινες δομές που βρίσκονται στο κέντρο κάθε τσαμπιού φύλλων ή ψεύτικα άνθη).[11] Τίποτα δεν είναι γνωστό για την επικονίαση στις άγριες αλεξανδρινές, αν και σημειώνεται ότι οι σφήκες επισκέπτονται περιστασιακά την κυάθια.[15] Όλα τα λουλούδια στα Euphorbiaceae είναι μονοφυλετικά (είτε μόνο αρσενικά είτε θηλυκά) και συχνά είναι πολύ μικρά σε μέγεθος. Στην Ευφορβία, τα άνθη μειώνονται ακόμη περισσότερο και στη συνέχεια συγκεντρώνονται σε ταξιανθία ή συστάδα λουλουδιών.[16] Χημική σύνθεση Το Pulcherrol και το pulcherryl acetate είναι μεταξύ των συστατικών του λατέξ.[17][18] Τα τριτερπένια βρίσκονται στο εναέριο μέρος αυτού του φυτού, συμπεριλαμβανομένου του λατέξ και των φύλλων.[19][20][21][22] Ένας από τους τριτερπενοειδή σκελετό διερευνάται ως βάση για φάρμακα για τη νόσο του Αλτσχάιμερ.[22] Τοξικότητα Ένα απόκομμα εφημερίδας. Ο τίτλος λέει "Poinsettia Deadly Says Scientist", ενώ ο υπότιτλος λέει "Carl H. Willing", Horticulturalist and Forester, Brings Grave Charge Against one of Hawaii's Most Beautiful Flowers" Τίτλος εφημερίδας από το Honolulu Star-Bulletin (1913) που λανθασμένα ισχυρίζεται ότι το poinsettia είναι θανατηφόρο Οι Αλεξανδρινοί λέγονται ευρέως, αν και λανθασμένα, ότι είναι τοξικές για τον άνθρωπο και τα άλλα ζώα.[5] Αυτή η παρανόηση διαδόθηκε από έναν αστικό μύθο του 1919 για ένα δίχρονο παιδί που πέθαινε μετά την κατανάλωση ενός φύλλου αλεξανδρινού.[23] Το 1944, το φυτό συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο του H. R. Arnold Poisonous Plants of Hawaii σε αυτήν την υπόθεση. Αν και αργότερα ο Άρνολντ παραδέχτηκε ότι η ιστορία ήταν φήμες και ότι οι αλεξανδρινές δεν αποδείχτηκαν δηλητηριώδεις, το φυτό θεωρήθηκε ότι] αν και βορέη να προκαλεί ναυτιά, έμετο η διάρροια.[4] Οι άγριες αλεξανδρινές εμφάνιζαν από το Μεξικό και στη νότια Γουατεμάλα, που αναπτύχθηκαν σε μέσο υψόμετρο, πλάγιες που βλέπουν στον Ειρηνικό. Όστοσο, ένας πληθυσμός στη μεξικανική πολιτική Nkeréro βρισκέται πολύ πιο μακρυά στην ενδοχώρα και θεωρείται ο λόγος των περισσότερων καλλιεργούμενων πληθυσμών. Οι πληθυσμοί άγριον αλεξανδρινόν είναι πολύ κατακερματισμένοι, καθως ο βιότοποι τους υφίστανται σε μεγάλο βυθό ανεξέλεγκτο απόψιλο των δάσων. Καλλιεργητικά από τους Αζτέκους για τη Χρυσή στην Παραδοσιακή Ιατρική. Συνθετικά με τις διακοπές των Χριστουγέννων και είναι δημοφιλής εποχής διακοσμητικά. Κάθε χρόνο στις Ανώτερες Πολιτικές πολούνται περίπου 70 εκατομμύρια αλεξανδρινές από πολλές καλλιεργούμενες ποιήσεις σε μια περίοδο εξη ευδομάδων. Πολλές από μετά της αλεξανδρινής καλλιέργειες από το Paul Ecke Ranch, στο όποιο εξήγησε τη μισή πανκοσμία αγορά και το 70 τοις εκατό της αγοράς των IPA. Taxonomía I alexandriní perigráfike os néo eídos to 1834 apó ton Germanó epistímona Johann Friedrich Klotzsch.[6] O Klotzsch apédose ston Carl Ludwig Willdenow to ónoma tou eídous «pulcherrima», kai i exousía dínetai os Willd. próin Klotzsch. Ο ολότυπος έχει συλλεχτεί στο Μεξικό κατά τη διάρκεια μιας αποστολής του 1803-1804 από τον Alexander von Humboldt και τον Aimé Bonpland.[7] Ήταν γνωστός με το κοινό όνομα «ποινσέττια» από το 1836,[8] που προκρίνεται από τον Joel Roberts Poinsett, ψηφίζει και τον πρώτο λόγο για τον IPA στο Μεξικό.[9] Pithanós ídi apó to 1826, o Poinsett árchise na stélnei poinsettias apó to Mexikó píso στα θερμοκήπια του στη Nótia Karolína.[10] Prin apó to poinsettia, ítan gnostó os «Mexican flame flower» í «zografisméno fýllo».[8] Περιγραφη Μια ενχρωμη εικονα δειχνει την ακρη ενος κλαδιο αγρια αλεξανδρινης. Ta fýlla eínai ligótero pykná synkentroména. Τα φύλλα είναι μακριά και οιοείδι. Τα περισσότερα είναι κόκκινα, όλα είναι εκείναι πράσινο, και ένα είναι κόκκινο στη βάσιμα και πράσινο στην άκρη. Epistimonikí apeikónisi του E. pulcherrima, ca. 1880 To Euphorbia pulcherrima eínai thámnos í mikró déntro, pou syníthos ftánei se ýpsos 0,6–4 métra (2–13 pódia). Το φύτω φέρει σκούρα πράσινα οδοντωτά φύλλα που έχουν μίκος 6–16 εκατοστά (2,4–6,3 ίντσες). Τα χρωματιστα βρακτια - τα οποια ειναι συνηθος φλεγμενα κοκκινα, με ποικιλιας πορτοκαλη, ανοιχτο πρασινο, κρεμ, ροζ, λευκο η μαρμαρινο - συχνα μπερδεβονται με πεταλα λουλουδοτονοτονομαλ óτιτα είναι φύλλα.[11][12 ] ] Τα χρωματα των βρακτιων δημηουργουνται μεσο φωτοπεριοδοσμου, που σημαινει οτι απαιτουν σκοταδι (τουλαχιστον δεκατεσερις ορες τη φορα για 6-8 ευδομαδες στη σειρα) για να αλλαξουν. Τα φυτά απαίτησης επίσης φθόνο φώς κατά τη διάρκεια της ημέρας για το πρώτο φως χρώμα.[13] Ημιαιθαλές, χάνουν γενικά τα περισσότερα φύλλα τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα.[14] Τα λουλούδια της αλεξανδρινής είναι ανεπίτευτα. Ομαδοποιούνται μέσα στην κυάθια (μικρές κτρίνες ντόμες που βρισκόντουσαν στο κεντρο κάθε τσαμπιού φύλλων η ψευτικα ανθη).[11] Τίποτα δεν είναι γνωστός για την επικονίαση στις άγριες αλεξανδρινές, αν και σημαίνει ότι οι σφήκες επισκέψεις περιστασιακά την κυάθια.[15] Óλα τα λουλούδια στα Euphorbiaceae είναι μονοφυλετικά (είτε μόνο αρσενικά εήτε θήλυκα) και συχνά είναι πολύ μικρή σε μέγεθος. Στην Ευφορία, τα άνθη μειώνονται ακóμη περισσóτερο και στη συνέχιση συγκεντρώνοντας σε ταξιάνθια η συστάδα λουλούδιον.[16] Χημική σύνθεση Το Pulcherrol και το pulcherryl acetate είναι μεταξί των συστατικών του λατέξ.[17][18] Τα τριτερπένια βρίσκοντα στο ένα άλλο μέρος αυτού του φύτου, συμπεριλαμβανόμενου του λατέξ και των φύλλων.[19][20][21][22] Ένας από τους τριτερπενοειδείς σκελετός διερεύναται os vasi gia fármaka gia ti noso tou Altscháimer.[22] Toxikótita Éna apókomma efimerídas. Ο τίτλος του "Poinsettia Deadly Says Scientist", στο όνομα "Carl H. Willing", Οπωροκόμος και δασολόγος, Φέρνει σοβαρές επιβαρύνσεις ενάντια σε έναν από τους πιο όμορφους πύργους της Χαβάης.

 https://translate.google.com/?hl=el&ui=tob&sl=en&tl=el&