Κι απόψε πάλι η παρέα μου θα γίνεις ...Εκδόσεις Οσελότος ---Μαρίζα Τσιτμή

Κι απόψε  πάλι η παρέα μου θα γίνεις ...

Συντροφιά με την θύμηση σου κι αυτό το βράδυ. Εγώ και εσύ ...όπως τότε, θυμάσαι ; Τότε, πριν φύγεις,  που δε μας έφτανε ο χρόνος  να μιλάμε και να κάνουμε όνειρα.

Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες τα βράδια όλο ευτυχία, οι ώρες περνούσαν  γρήγορα, κι εμείς νιώθαμε ότι έκανε κάποια ζαβολιά  ο χρόνος  έφευγε γρήγορα και δεν τον προλαβαίναμε, θυμάσαι;
Κάναμε τόσα όνειρα, τόσα σχέδια  για το μέλλον ..και ξαφνικά όλα πάγωσαν, ο χρόνος , οι ώρες, σταμάτησαν όλα, πέτρωσε η στιγμή  κι όλα μείνανε στη μέση μετέωρα, ατέλειωτα, μισά...

 Ξεφυλλίζω ένα παλιό φωτογραφικό  άλμπουμ και μετρώ τα χρόνια της απουσίας σου...φωτογραφίες στο τζάμι της ψυχής μου  που ο χρόνος τις έχει αλλοιώσει με τα δικά του χρώματα,  χρώματα μελαγχολίας, χρώματα νοσταλγίας..  Αναζητώ τις ανάσες σου και μαλώνω με τη σιωπή που κραυγάζει και δεν μ ‘αφήνει να σ' ακούσω...

Ιχνηλατώντας το χθες, προσπαθώ τις νύχτες να αφουγκραστώ ανάμεσα στο θρόισμα των φύλλων, την ηχώ της φωνής σου από ταξιδιάρικες πνοές ανέμων.....

Πρέπει να σου πω, ότι από τότε που εσύ "έφυγες" νιώθω ξένη και μόνη σε ξένη πατρίδα. Έφυγες εσύ κι όλα μοιάζουν  ξένα κι άγνωστα χωρίς εσένα, οι δρόμοι που περπατήσαμε, τα δικά μας στέκια,οι φίλοι μας, όλα και όλοι απόμακρα απ' τη ψυχή μου, τα όνειρά μας χάθηκαν στη χοάνη του χρόνου.. Ήσουν ο ζωγράφος που χρωμάτιζες τον καμβά της ψυχής  μου, τα χρώματα ξεθώριασαν, και το έργο έμεινε ατελείωτο.. .

Σε είδα να φεύγεις, και για να σε προλάβω να μη σε χάσω έτρεξα κι ακολούθησα τους παλμούς της ψυχής σου, και χάθηκα, έχασα το δρόμο μου..  δε ξέρω πλέον σε ποιο σημείο του χρόνου είμαι, δε ξέρω που βρίσκομαι, και πως να γυρίσω πίσω μόνη..
 

...τώρα μόνο σιωπή ...νεκρική σιωπή...στη ζωή και στη ψυχή μου...

Σ ‘ευχαριστώ που μου κράτησες συντροφιά κι αυτό το βράδυ...
 

Μαρίζα Τσιτμή