Έδώ, τίποτα δεν έχει μείνει όπως τ' άφησες...
Σου γράφω για να ξέρεις...
Ο κόσμος παραμένει το ίδιο ακαταλαβίστικος, αχαρακτήριστος, όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους, και ούτε θα τους καταλάβω ποτέ, άλλα σκέφτονται , άλλα σου λένε ...κι άλλα πράττουν...
Εδώ, έχουν αλλάξει πολλά, δεν έχουν μείνει όπως τ' άφησες. Ο αγέρας του σπιτιού μας πάλιωσε, και μυρίζει έντονα βαριά
αρρωστημένη νοσταλγία...μου λείπεις, έρχονται στιγμές που πνίγομαι και δεν μπορώ να ανασάνω...Ο ουρανός εξακολουθεί το ίδιο να ρίχνει δάκρυα βροχής για να ξεπλένει τα βάσανα όλων των πονεμένων , μόνο που τώρα το κάνει πολύ πιο συχνά απ' ότι το έκανε στο παρελθόν, γιατί πλήθυναν στη γη οι δυστυχισμένοι άνθρωποι...
Ο ήλιος, ίδιος έμεινε, δίνει καθημερινά το παρόν του όπως και τότε, μόνο που τώρα ζεσταίνει όλο και πιο λίγους ανθρώπους, στους πολλούς δεν φτάνουν ποτέ οι αχτίδες του... αυτοί εξακολουθούν να ξεπαγιάζουν ακόμα και οι ψυχές τους....
Σου γράφω για να ξέρεις...
Εδώ, δεν είναι όπως τ' άφησες. Τώρα η πόλη
ερήμωσε από ζωντανές ανθρώπινες φιγούρες, περπατάς και βλέπεις στους δρόμους
ζωντανούς-νεκρούς... μάσκες αγέλαστες, άνθρωποι ζόμπι ...μια χώρα ζωντανών-
νεκρών, οι άνθρωποι γίνανε πιο απόμακροι, πιο ξένοι...πιο αδιάφοροι ...
Τα μικρά πετούμενα τ ‘ουρανού λιγόστεψαν επικίνδυνα, αντιθέτως με τα μεγάλα αρπαχτικά που πλήθυναν και σκέπασαν τον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας... Σύννεφο τα όρνια με τα μεγάλα γαμψά νύχια πάνω απ' την χώρα μας, αρπακτικά που τρέφονται με σάρκες και αίμα...ανθρώπων.
Εδώ, δεν είναι όπως τ' άφησες. Η ανθρώπινη ζωή φτήνυνε...και φτήνυνε υπερβολικά, ευτελίστηκε, έχασε την αξία της τελείως....τώρα πια οι άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά, όμως αυτό δεν αγγίζει κανέναν, γιατί την αξία της ζωής την κατάντησαν κουρελόχαρτο όπως τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, έτσι υποβάθμισαν και κουρέλιασαν και την ανθρώπινη ζωή τώρα πια, δεν έχει καμιά αξία η ζωή, κι αυτό έγινε από τότε που τα μεγάλα μαύρα κοράκια ...πολιόρκησαν την χώρα μας...και σκέπασαν τον καταγάλανο ουρανό μας.
Εδώ, τίποτα πια δεν είναι όπως τ' άφησες, το κακό θέριεψε επικίνδυνα στις μέρες μας, ζούγκλα μας κατάντησαν.Σου γράφω για να ξέρεις για το σήμερα, όμως εγώ επέλεξα να μείνω στο παρελθόν, γιατί εγώ, εκεί ξέμεινα. Δεν έφυγα ποτέ από 'κει... το παρόν είναι όπως ακριβώς σου το περιέγραψα...δάκρυα, πόνος, μαυρίλα... Εσύ πρόλαβες και δραπέτευσες...εγώ έμεινα εκεί που μ' άφησες , ποτέ δεν έφυγα ...ευτυχώς, δεν μετακόμισα ποτέ στο παρόν ...γιατί έτσι που το'χουν κάνει τώρα, πίστεψέ με... δεν θα το άντεχα....
ΕΔΩ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠ' ΟΤΟΥ Τ' ΑΦΗΣΕΣ , σου γράφω για να ξέρεις
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .