Απογοητευμένη βγαίνω στους δρόμους. Θέλω να πάψω να σε σκέφτομαι. Δεν θέλω να συναντήσω κανένα γνωστό. Αποφεύγω όσο γίνεται φίλους και παλιούς γνώριμους.... Αν τυχόν δω κανέναν φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, σκουριασμένες λέξεις απ' το χρονοντούλαπο και καλησπέρες παλιές δεν θέλω. Όλα είναι θύμησες...ακόμη και οι στίχοι, αν τύχη κι ακούσω από κάπου, γίνονται συναίσθημα.
Ο κόσμος που με περιβάλει αυτή τη δεδομένη στιγμή με ενοχλεί αφάνταστα.. Δεν τον αντέχω. Με κάνει να νιώθω ακόμα πιο μόνη… Χθες ένοιωσα την ανάγκη να ακουμπήσω κάτι δικό σου, κάτι από σένα, και δεν βρήκα τίποτα...κάτι που να το είχες ακουμπήσει εσύ ...Υπάρχεις μόνο στη σκέψη μου σα χαλασμένη κασέτα που έχει κολλήσει...Είσαι παντού και πουθενά. Πως ήρθαν έτσι τα πράγματα… Έγινες αερικό… Όσο και να ψάχνω δεν σε βρίσκω, δεν υπάρχεις. Μήπως ήσουν μόνο μια παραίσθηση στη ζωή μου και δεν υπήρξες ποτέ; Αλλά…υπήρξες, ζήσαμε μαζί έστω αυτό το λίγο, που έγινε μεγάλο, δεν είναι φαντασία μου... υπήρξες... Καμένο χαρτί η ζωή μου… Ο, τι αγάπησα χάθηκε.. χάθηκες... Δεν είσαι εδώ..μιλάω μόνη μου...μιλώ στον αέρα, στα δέντρα που κάποτε είχαμε καθίσει στη σκιά τους, και στα πετούμενα τ' ουρανού... Φοβάμαι μόνη… Φοβάμαι να ονειρεύομαι…φοβάμαι να ζω...φοβάμαι τη μοναξιά...φοβάμαι τον κόσμο... Μια εμπειρία είναι η ζωή...έτσι λένε, και τι να την κάνω τούτη την εμπειρία, άχρηστη είναι, δάκρυα, πόνος, και όνειρα γκρεμισμένα... τελικά όλα ένα τίποτα , κι εμείς ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, μια μικρή στιγμή στην αιωνιότητα η τροχιά μας.. Φορτώσαμε αυτή την μικρή τροχιά με χιλιάδες πρέπει, και τι δε πρέπει, που μας φύτεψαν άλλοι, με χιλιάδες άγχη, και ξεχάσαμε αυτήν την απλή αλήθεια, χάσαμε το δρόμο μας...χάσαμε το ταξίδι, ξεχάσαμε να ζήσουμε..για εμάς... Τώρα πια, μην πεις τίποτα…δεν υπάρχουν λόγια...μόνο δάκρυα που πέφτουν βροχή σε κάθε θύμηση...με κάθε σκέψη... και η σκιά της απουσίας όλο και μεγαλώνει μέσα στα χρόνια... Όταν όλα γύρω μοιάζουν άχρωμα, όταν όλα γύρω είναι σιωπηλά, και απελπιστικά παγερά...όταν όλα είναι μια ανάμνηση και περιμένουν από σένα να τους δώσεις φωνή, και χρώμα, δεν υπάρχει το σήμερα εξαφανισμένο και το αύριο... Έχω κουραστεί .. γιατί κάθε φορά οι ίδιες λέξεις, ίδιες εικόνες, ίδιες θύμησες, και πάντα.. το ίδιο πλάνο... φέρνω στο μυαλό μου τα ίδια και τα ίδια γεγονότα που έζησα.. και πως να δραπετεύσει κάποιος από τις αναμνήσεις του, πως;Ένα ταξίδι η ζωή, ταξίδι άγονης γραμμής, μια Οδύσσεια από Κύκλωπες και φουρτούνες...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο oxafies.com , μπορεί να μας ενημερώσει, στο oxafies@gmail.com ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
Στo oxafies.com ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .