Και το όνειρο πάγωσε---Μαρίζα Τσιτμή --Εκδόσεις Οσελότος

Πόσο λίγο κράτησε ...

Σε μια αστραπή χρόνου φωτογράφησα τη μορφή σου που σφράγισε η ψυχή μου...Όσο ζήσαμε μαζί, αυτή ήταν όλη μου η ζωή

βουβές εκείνες οι ώρες, η ψυχή μου ούρλιαζε από πόνο..με μια σιωπή εκκωφαντική  που τρελαίνει... και σε κάνει να νιώθεις χαμένη σε μια άλλη διάσταση... αρνιέσαι την αλήθεια, 

θέλεις να πιστεύεις ότι  αυτό που ζεις είναι μόνο μια ψευδαίσθηση .Αυτή  η σιωπή σε πνίγει,  γίνεται κραυγή της νύχτας σε δρομολόγια άγονης γραμμής, κόβοντας συνεχόμενες βόλτες στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού σου...Σκέψεις κι εικόνες επώδυνες που κάνουν προσπάθειες  να δραπετεύσουν στο φάσμα του χρόνου και να χαθούν στο μηδέν του απείρου... αλλά στους γυάλινους τοίχους της φυλακής μου δεν υπάρχει διέξοδο, φυγής... Τα όνειρα μας. λευκά περιστέρια  που σημάδεψε ο δολοφόνος χρόνος..τα έστησε στο τοίχο... τα σκότωσε !  Αλήθεια, πόσο λίγο γεύτηκα της ζωής την ατόφια ουσία , ως καλεσμένη της κι εγώ , γνώρισα σένα και μέθυσα απ' το άρωμα της αγάπης...Όμως πόσο λίγο κράτησε αυτό... Ο χρόνος πάγωσε ξαφνικά, σταμάτησαν του ρολογιού οι δείκτες κι εσύ "έφυγες"  χωρίς να το ξέρεις, και τα όνειρα μας χάθηκαν στην αιωνιότητα. Σ'  αυτή την αστραπή χρόνου, πρόλαβα και φωτογράφησα τη μορφή σου στο πλάνο των ματιών μου... Λάθος μου... που πίστεψα τον αγύρτη  χρόνο, λάθος μου που εμπιστεύτηκα τη μοίρα, άδικη η μοιρασιά της, παρασύρθηκα από  τις  ψεύτικες υποσχέσεις της  ζωής...και βρέθηκα σε κενό χρόνου  χωρίς παρόν, χωρίς μέλλον...απουσία ζωής

Μαρίζα Τσιτμή